Fri. Mar 29th, 2024


Is dit het allemaal waard? Dat is de lastige vraag. Chazelle bewijst lippendienst aan het idee dat deze versie van landen op de maan de reis waard is, maar hij sleept zijn personages en kijkers door zo’n misantropie om daar te komen dat het moeilijk is om hem te geloven. “Babylon” is een film met indrukwekkende onderdelen – individuele scènes, optredens en technische elementen – maar het lijkt erop dat de magie die Chazelle nodig had om ze op een eerlijke manier samen te brengen haar ontgaat. Er valt iets voor te zeggen als een film zo robuust en onbeschaamd is, maar ik voelde me net zo gemanipuleerd en bedrogen als de buitenstaanders in deze film die na afloop door de Hollywood-machine worden opgegeten. Je zou kunnen zeggen dat dit opzettelijk is – een “feel bad” Hollywood-film is nogal zeldzaam – maar het is het verschil tussen een gordijn openen en simpelweg je gezicht in de olifantenpoep wrijven.

En zo opent “Babylon”, ons voorstellend aan Manny Torres (Diego Calva), een Mexicaans-Amerikaan in de stad der engelen aan het einde van het stille-filmtijdperk. Hij probeert een olifant naar een krankzinnig Hollywood-feest te krijgen, het soort drugs- en seksgerelateerde affaire waarover alleen in de roddels van de dag werd gefluisterd. Chazelle gebruikt orgiastische bacchanalen om haar spelers te introduceren, waaronder een perfect aspirant-actrice genaamd Nellie LaRoy (Margot Robbie), die Manny’s aandacht trekt net op het moment dat zijn ster op het punt staat te rijzen. We ontmoeten ook de vriendelijke Jack Conrad (Brad Pitt), een stomme filmster die op het punt staat zijn derde vrouw te verlaten en geraakt wordt door de wispelturige vinger van roem terwijl talkies de scène betreden en het wiel draait naar een nieuw tijdperk van sterren. Er is een jazztrompettist genaamd Sidney (Jovan Adepo) en de onderschreven rol van een cabaretier genaamd Lady Fay Zhu (Li Jun Li). Roddeljournalist Elinor St. John (Jean Smart) schrijft over van alles terwijl herkenbare gezichten als Lukas Haas, Olivia Wilde, Spike Jonze, Jeff Garlin en zelfs Flea langs de randen van het verhaal flirten.

Het is een onmiskenbaar topensemble, geleid door weer een onbevreesde comeback van Robbie en een ster van Calva, maar Pitt is de uitblinker en brengt een gevoel van verloren glorie over dat soms bijna persoonlijk aanvoelt. Pitt is al meer dan 30 jaar een ster – hij heeft legendes als Jack Conrad zien komen en gaan en doordrenkt zijn optreden met een herkenbare melancholie die de hele film diepte geeft die op nog een paar plaatsen had kunnen worden gebruikt.

Chazelle’s ambitieuze tapestry-aanpak richt zich op de opwaartse bogen van buitenstaanders – Manny, Sidney en Nellie begrijpen niet dat ze deel uitmaken van een systeem dat hen evenveel waardeert als de apparatuur die nodig is om de films op te nemen (misschien minder). ), en zelfs de ster Jack Conrad zal ontdekken hoe wegwerplegendes kunnen zijn. Ze worden allemaal op hun eigen manier machtige spelers – Nellie houdt het scherm vast op een manier die weinig andere actrices dan Robbie overtuigend konden overbrengen; Sidneys muzikale talent neemt toe naarmate geluid de stilte overneemt; Manny is duidelijk een van de slimste mensen op de set, en dit geeft hem een ​​steeds groter aantal beslissingen. Er is een onderontwikkeld liefdesverhaal tussen Manny en Nellie, maar dit is een film die meer gaat over de liefde voor cinema en de geschiedenis van Hollywood dan over romantiek. Het zit ook vol met een indrukwekkende mix van historische details en stedelijke legendes. Chazelle heeft duidelijk haar huiswerk gedaan.

By Orville Anderson

Professional Writer | Published Author | Wordsmith | Lover of Literature | Crafting stories that captivate and inspire | Seeking to connect with fellow wordsmiths and literary enthusiasts | Let's embark on a journey through the power of words | #Writer #Author #LiteratureLover