Evenveel aandacht verdienen Badalamenti’s scores voor twee kortstondige Lynch-projecten, de sitcom uit 1992 over de waanzin van de televisie-industrie, “On the Air”, en de HBO-serie “Hotel Room” uit 1993, een opmerkelijke voorloper van “Room 104” . ”, In wiens beste aflevering de jonge Alicia Witt te zien is, die samen met Crispin Glover een hoogstandje levert. Badalamenti heeft met Lynch samengewerkt aan een aantal andere projecten, zoals het diep beklijvende psychologische portret “Lost Highway” uit 1997 en de nachtmerrie-webserie “Rabbits” uit 2002, die uiteindelijk werd verweven in Lynch’s abstracte epos “INLAND EMPIRE” uit 2006. “. In 1999 componeerde Badalamenti de muziek voor “Mulholland Dr.” laatste opiniepeiling door & Sound). Zijn soundtrack van de scène waarin een bezwete Patrick Fischler oog in oog komt te staan met de gevreesde Man Behind Winkies (Bonnie Aarons van “The Nun”) blijft het publiek doen opspringen, net zoals zijn atonale uitbarsting dat doet in “Wild in het hart’, waarmee het moment wordt aangegeven waarop Lula’s moeder (Diane Ladd) zich omdraait om haar gekwelde, met lippenstift bedekte gezicht te onthullen. Badalamenti is even angstaanjagend als vreemd hilarisch in zijn cameo als een van de slechteriken in “Mulholland Dr.” die zich haasten om zich een film van een regisseur toe te eigenen, terwijl ze de koffie die hen wordt aangeboden op de meest groteske manier bekritiseren.
Het talent van Badalamenti bleef niet beperkt tot het werk van Lynch. In een carrière van zes decennia verzorgde hij de muziek voor opmerkelijke films als “A Nightmare On Elm Street 3: Dream Warriors”, “National Lampoon’s Christmas Vacation”, “Holy Smoke”, “Secretary”, “Auto Focus” , “Cabin Fever” en “A Very Long Engagement”. Maar mijn favoriete Badalamenti-soundtrack, en degene die het meest een vinyluitgave verdient, is degene die hij componeerde voor Lynch’s meesterwerk uit 1999, “The Straight Story”. Gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Alvin Straight, die op zijn grasmaaier van Iowa naar Wisconsin reisde om zijn zieke en vervreemde broer te bezoeken, bevat de film het laatste optreden van stuntman die briljante acteur Richard Farnsworth werd als Alvin and the Final Lens. door cameraman Freddie Francis (“The Innocents”, “The Elephant Man”). De soundtrack-engineer en heropnamemixer van de film, John Neff, vertelde me eerder dit jaar in een interview hoe hij de soundtrack opnam, mixte en vervolgens in 5.1-surround in de film mixte. “Op 30 januari 1999 hadden we veertien strijkers en drie gitaristen in de studio van David en namen we de filmmuziek op in een dag van twaalf uur”, herinnert Neff zich. “Het was mijn eerste orkestpartituuropname in al die jaren dat ik in de studio werkte en het werkte heel goed. Ik ben er echt blij mee.”
Het soundtrackalbum, dat ik nog steeds op cd bezit, vergezelde mijn familie op verschillende reizen om mijn oudoom Chuck te bezoeken, wiens geest is als Alvin, in Lowpoint, Illinois. Roger Ebert vatte op prachtige wijze de toon van Badalamenti’s partituur vast in zijn viersterrenrecensie en schreef: “Er zijn hier korenvelden en kabbelende granen, en rivieren en bossen en kleine schuren, maar op de soundtrack speelt de wind die in de bomen fluistert een grote rol. “. droevig en eenzaam lied, en we herinneren ons niet de velden waar we doorheen trokken op weg naar picknicks, maar op weg naar begrafenissen, op herfstdagen wanneer de wegen leeg zijn. Van alle nummers op dit album koester ik ‘Rose’s Theme’ het meest, dat we voor het eerst horen als Alvin en zijn toegewijde dochter Rose (Sissy Spacek) genieten in een met sterren bezaaide nachtelijke hemel. Het thema vertelt later een meer pijnlijke melodie, wanneer we horen over de tragedie veroorzaakt door een brand – een terugkerende aanwezigheid in het werk van Lynch – die Rose heimelijk achtervolgt terwijl ze uit het raam kijkt. En dan horen we het opnieuw tijdens de glorieuze laatste momenten van de film van woordeloze majesteit, articulerend met perfect gepitchte noten wat dialoog nooit zou kunnen bereiken. Deze melodie heeft mijn hele leven op talloze momenten in mijn hoofd gespeeld, telkens wanneer ik een echt gevoel van vrede voelde. Vandaag wens ik die vrede aan Angelo.