Het is frustrerend om te zien hoe de makers van Jina hun eigenzinnige antiheldin uit de hoek proberen te halen waarvan ze eindelijk beseft dat ze zichzelf heeft geschilderd. Tot die tijd bezet Jina een hecht emotioneel zakuniversum. Door deze routine aan te houden – werken, roken, lunchen, meer werken, dan een maaltijd in de magnetron en tv kijken voor het slapengaan – kunnen alledaagse problemen worden verlicht. Maar niet altijd.
Sujin barst uiteindelijk in lachen uit tijdens een telefoongesprek met een onbeschofte klant, dus komt Jina tussenbeide om haar te helpen. En terwijl Jina haar excuses probeert aan te bieden aan de irritante beller, zweeft Sujins stem boven het onwillige geklets van haar mentor in het callcenter: “Waarom zou ik me verontschuldigen?” fluistert Sujin. “Ik heb niets verkeerd gedaan.”
Sujins vraag vormt een tijdje de duidelijkste en moeilijkste dramatische richtlijn voor Jina en haar verhaal. De no-nonsense manier waarop ze met haar problemen omgaat is duidelijk gebrekkig, maar haar acties zijn nog steeds niet alleen logisch, gebaseerd op de informatie die voor haar (en ons) beschikbaar is, maar weerspiegelen ook op geloofwaardige wijze hoe imposant de wereld buiten haar hoofd is. zou het kunnen.
Niemand hoeft te horen dat werken – en socializen en leven – tegenwoordig vervreemdend kan zijn. In plaats daarvan gaat ‘Aloners’ dieper dan de meeste andere soortgelijke drama’s, en laat het zien hoe verschillende sociale verwikkelingen ons vragen om stilzwijgend zinloze of oneerlijke sociale verplichtingen te accepteren. Ik bewonder echt hoe hard schrijver/regisseur Hong Seong-eun heeft gewerkt om Jina ongrijpbaar te houden, niet alleen omdat het “Aloners” dramatischer (en vaak best grappig) maakt, maar ook omdat het een ongewoon respect en onsentimentele gehechtheid toont aan Jina, een zeer echte karakterpersoon die gemakkelijk kleinzielig of egocentrisch zou kunnen overkomen.
Jina is geen probleem dat moet worden opgelost, ook al suggereert het einde van “Aloners” anders. De beste scènes in de film van Hong weerspiegelen nog steeds de angst en eenzame extases van een eenling zijn, vooral als de levensstijl die je half gekozen en half gevallen hebt ervoor zorgt dat gescheiden zijn van anderen de best mogelijke strategie lijkt om ermee om te gaan. Er is niets mis met hoe Jina’s verhaal eindigt, maar het is nog hartverwarmender om te zien hoe Hong Jina met rust laat zonder voor te schrijven wat er aan de hand is. Echt haar overkomt. Er zijn voor de hand liggende redenen en antwoorden voor Jina’s problemen, maar ze verklaren haar nooit volledig.
Nu te zien in bioscopen.