Het is misschien opgesplitst in acht afleveringen, maar het is een seizoen met vier mysteries: de opzet in de oneven genummerde afleveringen en de resolutie in de even genummerde afleveringen. Gedurende de hele race is er de achtergrond van een ander geheim dat een serieus probleem in Canada (en ook in de VS) aanpakt: de verdwijning van jonge inheemse mensen en het gebrek aan inspanningen van de politie om ze te vinden. Wanneer Gamache tussenbeide komt namens een inheemse vrouw die probeert haar vermiste zoon genaamd Blue Two-Rivers (Anna Lambe) te vinden in de openingsscène, wordt hij op de zwarte lijst gezet vanuit het kleine stadje Three Pines om te regelen wat een ongeluk lijkt te zijn – een vrouw die werd geëlektrocuteerd tijdens een curlingwedstrijd. Maar het was natuurlijk geen toevalstreffer, en Gamache lost de zaak op terwijl hij ook due diligence doet over de kwestie die de show opende. Deze zal het hele seizoen in beslag nemen, wat een thema wordt in de opbouw zelf – terwijl Gamache en zijn collega’s misdaden oplossen in Three Pines, wordt een meisje dat de autoriteiten lijken te zijn vergeten nog steeds vermist.
De gevallen zijn uitvoerig belachelijk op een manier die grenst aan ongeloof, maar Molina verkoopt ze. We zien deze studies van familiegeheimen – dat is het thema – door de ogen van een man die slim, empathisch en gedreven lijkt. Molina is een artieste die van nature niet schittert met een opzichtige aanwezigheid op het scherm. Toch heeft hij het vermogen om projecten als deze te gronden, waardoor de melodramatische plot om hem heen de show niet uit de hand laat lopen. De derde casus gaat bijvoorbeeld over een gezin met een patriarch die een enorm hotel nalaat aan het vervreemde kind dat het gezin jaren geleden heeft verlaten. Als ze dood eindigt, verzamelt Gamache alle gezinsleden in een kamer alsof hij Hercule Poirot is en ontrafelt haar motieven en verhalen. Zeker, het aantal wrok en geheimen in die kamer vergroot de goedgelovigheid, maar Molina’s onwrikbare vermogen om aanwezig te zijn in een scène houdt ons ook daar. Hij sloot zich aan bij het solide werk van Rosif Sutherland en de uitstekende Elle-Máijá Tailfeathers als lokale functionarissen.
Geschiedenis speelt een grote rol in alle vijf gevallen in ‘Three Pines’, terwijl Penny en de makers een van die kleine steden met geheimen veroveren die weigeren begraven te blijven terwijl een heel land zijn eigen geheimen heeft. Er stroomt een rivier van sociaal commentaar door de plot van “Three Pine Trees”, aangezien de makers zowel commentaar geven op gerechtigheid als op het oplossen van misdaden. De eerste aflevering gaat bijvoorbeeld over de dood van een vrouw die niemand leuk vond, maar ze is rijk en blank, dus krijgt ze aandacht die de vermiste Blue Two-Rivers nooit krijgt, tenzij iemand als Gamache erom vraagt. En elk van de mysteries introduceert, zonder het te bederven, oude geheimen en wrok – de suggestie is dat de wonden van de familie nooit zullen genezen.