Er is veel voor nodig om mijn vertrouwen in nieuwe old school death metal te herstellen. De afgelopen 10 jaar hebben we onszelf bijna verdronken in HM-2 pedalen, vintage T-shirts met lange mouwen en Dan Seagrave-kunststijl, dus het is moeilijk om niet kortademig (en geduld) te voelen als het om dit nummer gaat. Wel komt dit nieuwe album van het label Montreal Slangen lijk valt echt op als death metal van de hoogste kwaliteit, waardoor de stijl een broodnodige injectie van vitaliteit krijgt.
Een sonisch aspect dat het album onderscheidt, is de productiebehandeling van André Haddadzang van. Zijn stem is dik en ruw, een kruising tussen het legendarische “Ugh” van Thomas Gabriel Warrior en de indrukwekkende uitvoering van vaderin Peter Wiwczarek. Dit zit bovenop het voedzame drankje van de band. begraven en diverse andere invloeden. In zijn persberichten Slangen lijk naam controles donkere troonin reis van de ziel als een belangrijke inspiratiebron, en je kunt het zeker horen in de riffstructuur. Er is ook een lichte hint van thrash en crossover, vooral in de overgangen van het ene deel van een nummer naar het volgende.
Dit verpletterende maar sfeervolle geluid speelt vooral goed op de langzamere nummers van het album, zoals het uitstekende “Let the Rats Feed”. In de handen van een mindere band zou dit gemakkelijk een snurkfestijn kunnen worden, maar Slangen lijk gebruik al je vernietigende krachten om een absolute knaller van je te maken. Dit geldt ook voor “Land of Rot and Misfortune”, het nummer dat misschien wel het meest zichtbaar de thrash-kant van de band laat zien, met een bijna geschreven brug naar de gracht van de cirkel.
Afgezien van deze nummers voelt de band zich het meest op haar gemak in het middengebied van de D-beat. En dat doen ze erg goed op tracks als “Electric Eye” en “Crucifixion Shrine”. Aan de ene kant zou het cool zijn geweest om de drums te horen exploderen en die snelheidsduivelsdimensie toe te voegen. Aan de andere kant geeft de benadering van het tempo van de band het album veel samenhang en houdt het alles bij elkaar.
Over het algemeen is het album een consistente en plezierige death metal-sessie. Ik waardeerde ook hoe de gitaren klonken. vergelijkbaar op het geluid van het HM-2-pedaal, maar waarvan de band niet simpelweg het exacte geluid herhaalde Linker pad (hoop dat niemand het gemerkt heeft). Dit dient als een bruikbare metafoor voor het hele album. Het is een geluid ondergedompeld in de gloriedagen van 1987 tot 1993, maar het geeft je ook iets om enthousiast over te zijn in 2023.