KouterHet nieuwe album van de band roept een aantal interessante vragen op bij fans van black en death metal. Wat krijg je als je de essentie neemt van wat iets ‘zwart’ of ‘dood’ laat klinken en de voor de hand liggende metalen elementen eruit haalt? Kan iets in deze vormen nog herkenbaar zijn als je de voor de hand liggende betekenaars verwijdert die je vertellen: “Luister je nu naar een metalband”?
Op de nieuwste release van de band, Begraafplaats ingenomen🇧🇷 Kouter creëert een sfeer die erg doet denken aan een standaard zwartgeblakerd death metal album. De integratie van elektronische elementen en ruis introduceren echter een avant-gardistisch aspect dat de vorm van het werk dubbelzinnig en moeilijk te definiëren laat.
“The Cold Horror is Clear” en het voor de hand liggende opvallende nummer “Divulging Bees, Spiders and Scorpions” volgen duidelijke black metal-normen voor ritme en aanval, maar ze weigeren aan die normen te voldoen. Death metal steekt zijn rottende schedel op het ronduit angstaanjagende “An Uneasy Dread Rose”. Hoewel de band zeker niet de eerste is die ruige noise-smaken in de smeltkroes verwerkt, smaken de resultaten hier niet zoals iets anders dat er is.
Om zeker te zijn, er zijn zeker enkele bekende echo’s van industrieel metaal die hier uit de was komen. Er zijn verschillende momenten die herinneren Godvrucht🇧🇷 KMFDM🇧🇷 Ministerie en zelfs negen inch nagels Wanneer trento is op zijn meest tegenstrijdig (“Two Awful Creatures” wordt achtervolgd door het spook van “Reptile”). Die echo’s klinken nog harder in de tweede helft van het album, dat remixen van de eerste helft bevat die nog industriëler en amorfer worden.
Als de eerste helft van het album de slechte rit is, is de tweede helft de nachtmerrie die je hebt direct nadat je uitstapt. Hoewel de hoofdversie van “Possing Out Bees, Spiders and Scorpions” bijna boeiend is in zijn benadering, is de Xeno-chemicus de remix is ​​zo geplet en gedeconstrueerd dat het net zo goed een heel ander nummer zou kunnen zijn. In die zin vertegenwoordigt de tweede helft het volledige extractieproces, de black en death metal-vibes die puur en toch op de een of andere manier onherkenbaar zijn gemaakt door het filter van industrialisatie.
Het is deze daad van afstoting van de oorspronkelijke inspiratie die de remixkant minder toegankelijk maar interessanter maakt. Op dezelfde manier brengt deze stilistische vervreemding goed over wat de band hier in de eerste plaats probeerde uit te drukken. Als je op sociale media zoekt naar een beschrijving van de band, komen ze immers alleen met twee onheilspellende woorden: Sepulchral Din.
oh en de Alex MacFarlane remix van “An Uneasy Dread Rose” is vreemd dansbaar. Nou, als je wilt, probeer dan de kamer schoon te maken op het huisfeest en heb het allemaal voor jezelf. De band bevat menigten, en ze zijn allemaal echt eng!