stuk van Jezus trok een streep in het zand voor de hedendaagse metallic hardcore scene. Waar de vele bands van deze stijl vechtriffs uit de jaren 90 recyclen tot het einde der tijden, stuk van Jezus streven als songwriters. Philadelphia-export heeft zeker de wilde agressie en draaiende grooves van East Coast-hardcore, maar er zit meer in hun geluid dan overduidelijke woede. Hun debuut-LP, Alleen ik, is de afgelopen vijf jaar goed verouderd, grotendeels dankzij de dodelijke precisie van de band en de smaakvolle integratie van externe elementen. Daartoe uw follow-up … zo onbekend speelt en klinkt als een hardcore album. Doses death metal of obscure alternatieven zijn er niet om dat te veranderen, maar om gewelddadige procedures veel dodelijker te maken.
Met een eenzame kreet van Aäron hoorde het, “In Constraints” komt swingend uit met alle triolen van kwartnoten, call-and-response-zang en onaangename riffwisselingen waar een spinning-kick jockey om zou kunnen vragen. Opmerkelijker is hoeveel terughoudendheid ze tonen met hun meltdowns. Ja, de meltdowns werken echt zoals ze zijn verondersteld voor-breken de ideeën van het nummer tot de essentiële componenten ervan. Het lijkt voor de hand te liggen, maar veel metal hardcore bands hebben bands als stuk van Jezus om hen eraan te herinneren niet te vertrouwen op mosh-stukjes met vleeskop. De aanstekelijke ritmes en gekartelde dynamische pieken zijn op zich al geweldig… met andere woorden, het is de moeite waard om terug te gaan naar de basis voor een afscheidsgevecht.
Het zijn echt de details die hier tellen, zoals de manier waarop de drummer Luis Aponte kiest zorgvuldig wanneer hij de dubbele basgitaren volgt of vier op de grond knalt tijdens “Tunnel Vision”. Evenzo gitaristen David Updike Het is João Distefano uitgebalanceerd hoekig fretwerk geharmoniseerd met chug-a-chug chaos naast de bassist Antonio Marinaro. Een soortgelijk gevoel wordt overgedragen op atmosferische nummers als ‘Silver Lining’, dat ruimte geeft voor angstaanjagende, met reverb doordrenkte soundscapes om zich te vermengen met de borstgroeven. Er is een speciale band in dit genre voor nodig om genoeg emotie te kunnen dragen Hij hoordede lyrische ode aan (blijkbaar) zijn zoon, maar stuk van Jezus komt naar de gelegenheid met etherische texturen om stoere jongensvibes aan te vullen.
Terugkerend naar de strijd, bieden nummers als “Gates Of Horn” en “An Offers To The Night” meer van die oude school stuk van Jezus stijl die hun EP’s deed knallen in 2016. Het verschil tussen nu en zeven jaar geleden is natuurlijk de muzikale samenhang van de band, evenals de productie van Randy Leboeuf (die maakte alles van Orthodox voor de acaciasoort klinkt absoluut verwoestend). De twee sterke stappen van de eerste worden onderbroken door onheilspellende feedbacklagen, en de galopperende uitbarsting van snelheid van de laatste met funky drums en bas en een ultrazware, bijna doomy finish. In beide gevallen, stuk van Jezus heeft een goed begrip van wanneer hij volledig holbewoner moet worden en wanneer hij dingen moet afbreken en luisteraars moet schudden.
Over schokkende luisteraars gesproken, “Fear Of Failure” bevat een van de beste tempowisselingen stuk van Jezuscarrière. Zonder de riff al te veel te hoeven veranderen, brengt de overgang van klaagzang naar uptempo syncope twee totaal verschillende sensaties op tafel. stuk van Jezus houdt deze veranderingen onvoorspelbaar maar nooit schokkend, wat wonderen doet voor het zwaaiende, opschepperige mosh-bit aan het einde van “FTBS”, aangezien het landt als een linkse hoek zonder de Code Oranje-achtige dissonante intensiteitsmatrix. De vocale chemie tussen Hij hoorde Het is Marinaro geeft meer chaos aan deze passages, maar het is echt het creatieve getrommel van De brug dit spant de kroon.
De brug is daar mee Orthodoxin justin wit onder de onderschatte creatieve krachten in dit genre. Hij neemt soms een jazzvorm aan, zoals hij de rest van de band een kick geeft op “Profane”. Toegegeven, het zou een goed metalig hardcore nummer zijn met echo’s van melo-death en end-of-life slams. Het sleutelwoord hier is verhoging, omdat hun aanpak niet alleen de primitieve fundamenten van hardcore vitaliseert, maar ook de verscheidenheid aan riffs die gitaristen daar kunnen gooien. “Stolen Life” benadrukt dit concept, dat varieert van een beklijvende gothic intro tot een onverklaarbaar gebruik van een dreunende beat (DJ Rashad stijl, schat!). Dat klinkt niet alsof hij anders probeert te zijn. Experimenteren maakt het uiteindelijk alleen maar mogelijk stuk van Jezus om harder en op onverwachte plaatsen te slaan.
in vergelijking tot Alleen ikdie een intermezzo-track heeft, all-in …Zo onbekend, van “In Constraints” tot de laatste versie “The Bond”, het is een echte toevoeging aan de stuk van Jezus repertoire. Met een salvo van curveball-beats en bombastische gitaarslagen kristalliseert de magie van de band nog een laatste keer. Door technische details in te ruilen voor goede smaak, verfijnen deze jongens een less-is-more benadering om elk moment van dit album te laten tellen. Of het nu gaat om aangrijpende modulaties of onbeschaamde pitstarters, stuk van Jezus weet precies wanneer hij dingen moet veranderen of een meltdown bij zonsondergang moet meemaken.
Er zijn zoveel manieren om te zeggen “stuk van Jezus schrijft goede hardcore”, maar dat is echt waar je uit komt … zo onbekend. Het is opzwepende, soulvolle en adembenemende hardcore, naar een hoger niveau getild door slim schrijven. Ze verdienen zeker hun plaats als opkomende naam en een goede bruggenbouwer voor metalheads die kunnen grijnzen bij het noemen van hardcore. Voor degenen onder jullie die van donkere en furieuze muziek houden, maar ook dansbaar, is dit een goed moment om aan boord te springen voor het aanstekelijke gevecht.