Het is een minuut geleden dat een Facedown Records-band flink wat ophef heeft gemaakt in de underground, maar laat het zo sekte om de onmiskenbare deathcore stamboom van Inland Empire terug te brengen. Als uitblinkers van de christelijke kern Dreigend Ondergang of Slapen Reusachtig vóór hen, zou het onverstandig zijn om te labelen sektedebuut album Een observatie van verdriet als slechts een christelijk alternatief. Natuurlijk, de downtempo en beatdown invloeden zijn er en worden gewaardeerd, maar deze jongens doen het niet alleen verraders voor kinderen in de jeugdgroep. Zoals weergegeven op je nieuwe album langzame zelfmoord, sekte zijn meer dan in staat om hun eigen plekje in de zware muziek van de westkust te veroveren.
sekte maakt er een punt van om zo hard mogelijk te slaan tijdens langzame zelfmoord‘s 27 minuten, zoals het titelnummer bewijst, vasthouden aan vlees en aardappelen – delen mosh en meer delen mosh. Het is ook de moeite waard om wat dissonante drones in de mix te hebben, die een overtuigende balans vinden tussen oude en nieuwe school deathcore. Evenzo gaan de “goblin-zang” van de tunnelkeel die op “Preacher III” verschijnen goed samen met de tonvormige borstbalg. Terwijl de gesloten hi-hatbandiet en door porselein gevoede storingen voldoende ruimte laten voor tempowisselingen, vervagen de riffs de grens tussen eng en gewelddadig. langzame zelfmoord smeekt praktisch om vurige veroordelingen van religieuze hypocrisie: “Er is geen Christus aan het kruis dat u laat zien.”
Terwijl een deathcore band op het einde, sekte toont enkele smaakvolle knipoogjes naar het verslagen territorium. Neem bijvoorbeeld de groovy, bijna slammy riffs die spelen op “Memento Mori”. Deze delen versmelten met de goedheid van “Hell Of My Design”. De snit biedt avontuurlijke syncope en griezelige dynamiek, en biedt zelfs een mooie verschuiving van ultra-slow break naar harde chugs. De zang volgt, intuïtief overgaand van laag gegrom naar stoere jongens.
Prima zoals het is, langzame zelfmoord krijgt een leuke afwisseling met de drie tellende vibes van “Suffering By My Own Hand”. Meer dan een excuus om triolenritmes te misbruiken, verdient het nummer bijna een gojira vibe zoals de 4/4 naar 3/4 overgangen zorgen ervoor dat je terug wilt spoelen zodra het voorbij is. Over overgangen gesproken, sekte weet duidelijk hoe hij dingen laag en langzaam moet houden, maar op geen enkele manier saai. Ze weten precies wanneer ze moeten pushen met een extra dubbele kick op “Let Me Feel Everything”, of het nummer moeten openen met wat sinistere modulaties. Natuurlijk gaat het echt om de mosh-partijen, maar er is een speciale band voor nodig om een beklijvende sfeer of een smakelijk arrangement te creëren voordat mensen excuses krijgen om hun vrienden in elkaar te slaan.
Talky-sfeer, “I Fear Your Silence” wordt geleverd met een aantal gelaagde soundscapes om de opbouw van de tom-tom te verdiepen. sekte begrijpt het belang van het correct opzetten van een keiharde mosh-partij of het terugkeren naar een simpele rockbeat om te contrasteren met mid-tempo deathcore. In alle eerlijkheid, de sterke opmars van “Last Breath of a Dying God” eindigt niet met het opnieuw uitvinden van het wiel. Moderne deathcore-fans zullen vinden wat ze mogen verwachten, maar de compositie die hier wordt gespeeld, is niet om te lachen.
Noem het een oxymoron als je wilt, maar het vermogen van de christelijke kern om gerechtvaardigde verontwaardiging te kanaliseren (vaak naar hun eigen broeders en zusters in Christus) blijft muziek produceren die niet alleen gelijke tred houdt met zware muziek, maar klaar is om het publiek uit elkaar te scheuren. Jezus begint een rel in de tempel.