Stap in de auto, we gaan op roadtrip. Niet voor de fjorden van Noorwegen, de regenwouden van Brazilië of de historische kusten van Griekenland. Nee, we gaan naar de westelijke woestijn van de VS en we brengen dit album onderweg uit.
Dor is een nieuw project bedacht door Galen Boudewijn in ernstige kelk, graven straat en live-programmering Wolven in de troonzaal. Hij voelde zich blijkbaar geïnspireerd om dit donkerdere, donkerdere black metal-aanbod te maken toen hij terugkeerde naar zijn geboorteplaats Santa Fe, New Mexico. Na een aantal jaren in New England te hebben gewoond, had zijn terugkeer in de wildernis een diepgaand effect op hem, en daarom diende hij als zijn artistieke muze.
Hoewel hij hier geen nieuwe stijl heeft gecreëerd, is zijn gekozen stijl van rauwe black metal zeker suggestief en effectief. Hij heeft hier alle klassieke elementen bij elkaar: pakkende tremolo-riffs, reverb-zware vocalen en een mix van verpletterende, vloeiende ritmes. Stilistisch klinkt het album als het antwoord van Amerika op nahtrunarbeklijvende black metal met een contemplatief randje en meesterlijke productie die de muziek met intense kracht en doelgerichtheid uit je speakers laat komen.
Besteed speciale aandacht aan nummers als “Bearer of Silence” waar Galen weeft griezelig gitaarwerk en zware drums om een bijna filmische soundscape te creëren. Het draait allemaal om de dramatische spanning, opbouwend naar het laatste crescendo. Dit is het nummer dat wordt afgespeeld vlak voor de grote schietpartij, wanneer alle hoofdpersonages hun laatste plannen en voorbereidingen aan het maken zijn.
De zes nummers van het album passen perfect in dit dramatische verhaal, aangezien rechttoe rechtaan nummers als “Serpent Moon” en “Reptilian Sleep” de shots vormen voor atmosferische songjagers zoals de andere “The Infinite Corridor”. (Hoewel ik me afvraag of de titel van het nummer een verwijzing is naar kasteelvania geanimeerde serie… helemaal gaaf als het zo is!)
Maar als je op zoek bent naar een puur metalnummer, ga je gang en zet het volume op “Spectre of Despair”. Ik ben een grote fan van de beats in dit nummer, samen met de intense palmgedempte riffs. Het is een van die nummers die je boos maakt en de beker-houdende beweging in je handen maakt. Nogmaals, de productie trekt het allemaal samen met de uitstekende balans tussen kracht en sfeer.
Dus hoewel het geen wereldschokkend album is, is het een radicale intrede in de black metal-canon die voortkomt uit de ontmoeting van de artiest met de natuur, het verleden en de toekomst waarmee we allemaal worden geconfronteerd. Het is een toekomst zoals de woestijn zelf, een en al as en stof voor de eeuwigheid.