Zijn biografie werd 30 jaar geleden een biopic, en zelfs daarvoor waren de details van zijn leven algemeen bekend. Ze werd geboren als Anna Mae Bullock in armoede in Jim Crow South, de dochter van een stel in een gewelddadig en liefdeloos huwelijk, en voor de adolescentie door beide ouders in de steek gelaten. Bij een East St. Louis ontmoette ze een R&B-topzangeres die iets deed dat maar weinig mensen ooit voor Bullock hadden gedaan: hij zag haar sterpotentieel.
Hij kneedde haar, maakte haar opnieuw naar de specificaties van zijn uiterlijk en verlangens, en noemde haar Tina Turner. Ze bracht hem naar een niveau van roem dat hij nog nooit had gekend en gebruikte allerlei gruwelijke vormen van misbruik om ervoor te zorgen dat dit succes, waarvan hij wist dat zij de ware auteur was, in zijn macht bleef. Maar het verklaarde wel zijn onafhankelijkheid, noodlottig tijdens de viering van het tweehonderdjarig bestaan van het land. Ze vertrok met niets anders dan haar naam, haar talent en de kennis van wie ze was en dat was genoeg voor Tina Turner om de wereld in haar eentje te veroveren.
Het zou niet gemakkelijk zijn. Ze richtte haar blik op de wereld van de rockmuziek in het discotijdperk, een arena die verre van gastvrij was voor zwarte vrouwen, vooral zwarte vrouwen die hun oog op een troon hadden gericht.
Ik was bijna geschokt toen ik besefte hoe schaars haar filmwerk was. Ten eerste was er haar spectaculaire rol in Ken Russell’s The Who’s “Tommy” als de Queen of Acid. Iedereen die die rol vanaf nu nadert, zal een manier moeten vinden om het te spelen die niet in de schaduw van Turner staat, wat geen sinecure is. Ze belichaamt onbevreesd deze Dionysische heidense godin met dezelfde wreedheid die haar naar het sterrendom dreef. Sensueel, verleidelijk, donderend.
Ik zag onlangs twee nieuwe biografische documentaires over iconische Afro-Amerikaanse zangers die hun luisteraars bevrijdden, zelfs toen ze zelf worstelden om het schuldgevoel en de schaamte van zich af te schudden die een kerkelijke jeugd hen had bijgebracht over de vrijheid van hun artistieke persoonlijkheden. In veel opzichten worden zwarte Amerikaanse kunstenaars gesmeed in deze smeltkroes van het heilige en het profane, en ze moeten een manier vinden om de twee impulsen in hun kunst te verzoenen. Als Tina Turner daar moeite mee had, hield ze dat voor zich. Maar blijkbaar onderging ze niet die kwelling die komt wanneer geloof en kunst botsen. Opgemerkt moet worden dat Turner, zoals bijna iedereen van haar generatie, begon met zingen in de Black Church, maar ze het al vroeg achter zich liet; Het boeddhisme, niet het christendom, was het geloof waartoe ze zich wendde en claimde de kracht die ze nodig had om haar eerste echtgenoot te verlaten en zijn leven te redden.