Recente klachten van gefrustreerde werknemers bij Marvel’s VFX-studio’s maken het gemakkelijker te begrijpen waarom een op SFX gebaseerde evenementtitel als “Adipurush” zoveel kan kosten en er toch zo slecht uitziet. Het is moeilijker te begrijpen hoe de makers van deze film tevreden kunnen zijn met belangrijke gevestigde scènes, zoals wanneer Janaki flauwvalt terwijl zij en Raghava romantisch worden omringd door een zwerm slecht weergegeven roze flamingo’s.
Sommige muzikale nummers, vooral die met Janaki en Lankesh, lijden ook aan dramatische traagheid, aangezien veel van de bewegingen van de personages alleen maar computergraphics benadrukken die de theatrale versie van “Justice League” er gepolijst uit laten zien. Er is ersatz-poëzie en schijnbaar letterlijk vertaalde songteksten en verklarende dialogen. En dan zijn er nog de totaal valse visuele effecten die ervoor zorgen dat alles, vooral de onwankelbare gezichtsuitdrukkingen van een normaal genereuze cast, eruitziet als tussenfilmpjes van een videogame. “Adipurush” heeft met andere woorden meerdere problemen, hoewel het moeilijk voor te stellen is dat de meeste bioscoopbezoekers de gedachteloze oppervlakkige problemen van de film kunnen negeren.
Uiteindelijk is er enige hoop, maar alleen als je geneigd bent om “Adipurush” te zien als een van de weinige trendsetters wiens vele generieke elementen teruggrijpen naar alles, inclusief HBO’s “Game of Thrones” -serie, de originele “The O-trilogie” Lord of the Rings” en, ja, Rajamouli’s duo “Baahubali”. Scènes met de oprechte apengod Bajrang/Hanuman (Devdatta Nage) vormen ook ongegeneerd de wieg van de recente ‘Planet of the Apes’-films, geregisseerd door Andy Serkis en gericht op motion capture. De afgeleide aard van deze vaak gekopieerde elementen doet er niet zoveel toe als de dramatisch onvoorbereide presentatie van deze film, die slechts af en toe opvalt tijdens de grote confrontatie tussen Raghava, Lankesh en hun respectievelijke legers.
“Adipurush” voelt echt als een film die werd gereden en niet alleen werd gecoverd tijdens de langzaam stijgende finale, waarin Raghava, zijn broer Sesh / Laxmana (Sunny Singh) en Bajrang het opnemen tegen Lankesh en zijn bovenmenselijk snelle onderbevelhebber, Indrajit (Vatsal Sheth). Sommigen van ons verlangen naar ‘Adipurush’ omdat het werd geregisseerd door Om Raut, wiens ‘Tanhaji: The Unsung Warrior’ ook opnieuw werd samengesteld tijdens de dramatische en climaxgevechten. “Adipurush” voelt nog steeds ruw aan en beweegt flauw, zelfs tijdens slow-motiongevechten, maar de strakke focus van deze laatste scènes geeft de film tenminste een dramatische spanning.
Het is moeilijk voor te stellen dat een kijker, alleen al kijkend naar wat er in “Adipurush” wordt gepresenteerd, tevreden zal zijn met dit teleurstellende schouwspel. Iedereen op het scherm zwemt in een uitgestrekte, door de computer gegenereerde woestenij, verdwaald in rollen op ware grootte die hun unieke kwaliteiten overweldigen. Alles is hier groots, maar niets voelt groots aan.
Nu te zien in bioscopen.