In de eerste twee afleveringen, met snelheid en vintage charme geregisseerd door Susanna Fogel van Booksmart, is Miep een gewoon meisje dat probeert op te groeien in moeilijke omstandigheden: ze is een slet van in de twintig met weinig vooruitzichten, geen baan en geen echtgenoot. (tenzij ze natuurlijk met een van haar stiefbroers trouwt). Gelukkig ontmoet ze een aardige, gevoelige jongeman genaamd Jan (Joe Cole uit “Gangs of London”) en gebruikt ze haar aanzienlijke charme en koppigheid om Otto Frank een baan bij zijn bedrijf te bezorgen. Maar geruchten over de opmars van de nazi’s worden absolute realiteit, en binnen een paar jaar (en aan het einde van de eerste aflevering) smokkelt Miep de Franken een voor een het bijgebouw boven Otto’s Amsterdamse kantoren binnen.
We zien haar sluwheid al vroeg wanneer zij en Franks oudere zus Margot (Ashley Brooke) door een nazi-controlepost moeten fietsen. Geconfronteerd met haar eerste echte obstakel (van de vele die nog moeten komen), doet Miep waar ze goed in is: denken met de voeten op de grond en rommelen. “Je bent veel sterker dan je denkt dat je bent”, traint ze Margot voordat ze nazi-officieren passeert. Dat had ze net zo goed tegen zichzelf kunnen zeggen.
Powley’s werk in alle acht afleveringen is geweldig: “A Small Light” is eigenlijk een coming-of-age-verhaal voor Miep Gies, wiens eigen groei tot een zelfgeactualiseerde volwassene samenvalt met de leven-of-doodomstandigheden waarmee ze wordt geconfronteerd. Ze speelt Miep met een hoop geestige bruisen getint met cynische bruikbaarheid, waarbij ze zelfs de meest aangrijpende scenario’s neutraliseert met welkome humor. Het is een delicaat tonaal slappe koord om te lopen – “The Marvelous Mrs. Maisel” via “The Pianist” – maar het slaagt erin om de begrafenisattributen van menig Holocaust-verhaal te vermijden zonder het in de absurditeit van “JoJo Rabbit” te veranderen.
Natuurlijk is de reis van Mieps niet het enige heldenverhaal dat we volgen. Jan’s eigen pogingen om bonkaarten voor de Franken te stelen, leiden ertoe dat hij wordt gerekruteerd voor het Nederlandse verzet. Daar ziet hij de andere directe en indirecte manieren waarop zijn landgenoten zich tegen de nazi’s verzetten – en de kleine offers die iedereen daarbij moet brengen. De chemie tussen Cole en Powley is voelbaar, vooral omdat hun naïviteit plaats maakt voor een geharde erkenning van de dingen die ze moeten doen om elkaar te redden (en de geheimen die ze voor elkaar moeten verbergen) in de loop van de serie.