Afgezien van een kort gedeelte waarin de filmmaker kijkers vraagt hun telefoon af te zetten – de koptelefoonversie is zeker degene die overschakelt naar de modus voor publieksparticipatie – is dit hoe we de film horen. Het verbaast me dat Lou Reed nooit in het werk wordt genoemd – in de jaren zeventig was hij een echte bekeerling van deze binaurale opnamemethode. Met behulp van de methode maakte hij een van zijn belangrijkste albums, Verveling straat. Door die film was ik onder meer vastbesloten om nog eens naar dat cimbaal met een koptelefoon te luisteren – het effect speelt niet door de luidsprekers van de kamer.
Aan de andere kant zou het me misschien niet moeten verbazen dat de ogenschijnlijke Prince of Darkness van rock hier niet wordt opgeroepen, aangezien de benadering van de film er meestal een is van onbezoedelde bewondering, getint met tonen van verdriet. Het begint met een roze licht en een zachte hartslag, het geluid van de baarmoeder, hier opgenomen door Aggie Murch, een vroedvrouw die toevallig de vrouw is van filmvisionair Walter Murch. Van daaruit schakelt het over naar de verhalende modus, waarin de vroege 19e-eeuwse theorieën van Charles Babbage worden besproken, die speculeerde dat geen enkel geluid sterft en dat alles wat we nodig hadden een speciale decoderingsmachine was om geluiden uit het verleden eruit te halen. Dan komen we bij Edisons uitvinding van de grammofoon en de grote opwinding en speculatie die dat opleverde. Sommigen dachten, zegt Green, dat “de machine echt de dood zou voorkomen”.
Green heeft een geschikte partner in geluidsverkenner JD Samson, die de score afhandelde en een niet ongebruikelijke aanwezigheid op het scherm is. We horen ook vooruitstrevende componisten en geluidskunstenaars, sommigen nog springlevend en vitaal, zoals de grote Annea Lockwood, en sommigen die niet meer onder ons zijn, zoals Pauline Oliveros, John Cage en Lockwoods partner Ruth Anderson. Hun dood voegt ontroering toe aan de verschillende onderwerpen die hier aan de orde zijn, net als Green’s herinneringen aan familieleden die hij heeft verloren en die hij via geluidsband weer tot leven kan wekken als “spoken”. Zal de opstanding je helpen om van deze geesten af te komen?
Het spul hier is niet altijd zwaar. Halverwege de film transformeren Green en Samson de theaterruimte in een soort disco, met zware mixen van Donna Summer- en Cerrone-klassiekers. Green’s benadering als de verteller is soms een beetje te “goh whilikers” om aan de smaak van deze knorrige oude man te voldoen, maar “32 Sounds” raakte mijn goede plek van beeld en geluid meestal vrij goed.
Nu te zien in bioscopen.