Pierce Brosnan schittert als Crown, een rijke en mysterieuze kunstdief die Monet’s meesterwerk “San Giorgio Maggiore at Dusk” steelt uit het Metropolitan Museum of Art. Rene Russo speelt Catherine Banning, de verzekeringsonderzoeker die vastbesloten is om Crown te pakken te krijgen, zodat haar bedrijf het museum geen 100 miljoen dollar hoeft te betalen. Brosnan geeft een van zijn slimste en meest innemende uitvoeringen als Crown, een meester-manipulator die de gave heeft om iedereen het gevoel te geven dat zij de enige persoon zijn met wie hij ooit eerlijk is geweest. Het is een prestatie die volkomen superieur is aan alle andere Brosnan die James Bond heeft gegeven – niet zijn schuld, maar meer een reflectie op de franchise zelf, die Brosnan nooit de stoere, volwassen, borderline-lezing gaf die hij het personage gaf. Als haar zogenaamde folie en onvermijdelijke minnaar, evenaart Russo Brosnans ijsblokjeskoelte. Een deel van het plezier in hun interacties is dat ze niet weten wanneer de een tegen de ander speelt en, zo ja, of de poging succesvol was of dat het doelwit hen net zo liet denken.
Regisseur John McTiernan (“Die Hard”, “The Hunt for Red October”), gebaseerd op een slim scenario van Kim Dixon en Kurt Wimmer, behandelt elke scène als een showcase voor fantastische gezichten, lichamen, kleding, architectuur, voertuigen en landschappen. Steve McQueen en Faye Dunaway speelden de hoofdrol in de versie uit 1968, en de energie was anders. McQueen had een zuur Amerikaans soort kalmte, Dunaway was veel openlijker in het telegraferen van de onprofessionele interesse van de rechercheur in zijn steengroeve, en het titelpersonage was eerder een bankrover dan een kunstdief. De tweede is gewoon een betere film en meer ingetogen in de manier waarop het zijn verhaal vertelt en zijn actie en personages presenteert. Het is in de geest van caper- en spionagefilms uit het midden van de eeuw, zoals “To Catch a Thief”, “The Hot Rock”, “Charade” en “Arabesque”. Roger Ebert beschreef de remake als “het soort mooie stunt dat Cary Grant altijd uithaalde zonder zijn pak te deuken”, en hoewel hij geen van beide versies leuk vond, denk ik dat die zin de landing beschrijft die McTiernan, Brosnan, Russo en co. wist te handhaven.
Dunaway speelt een ondersteunende rol in de remake als Crown’s psychiater, en hoewel sommige critici zich afvroegen of haar personage nodig was of dat een personage als Crown therapie zou nemen, denk ik dat Crown daardoor geloofwaardiger wordt dan het zou kunnen zijn. Een man wiens hele leven een spel met hoge inzetten is, gebaseerd op bedrog en niemand laat weten wat ‘echt’ is, zou therapie als amusement zien.