Hoewel “20 Days in Marioepol” aan het einde begint, verandert het al snel in een lineair verslag van wat de journalisten zagen. Deze film is samengesteld uit ongeveer 25 uur aan materiaal dat het team van Chernov op locatie heeft opgenomen; ze konden maar 30 minuten duren voor de Geassocieerde Pers vanwege de grootte van de videogegevens. Het is de vraag of veel hiervan überhaupt zou zijn goedgekeurd voor opname in nieuwsberichten vanwege de afkeer van de westerse media om bloed en dood te tonen.
Veel van wat de film zo meeslepend, waardevol en intens maakt, is hoe bepaalde gebeurtenissen zich in real-time kunnen ontvouwen, zelfs als deze is gemonteerd voor meer compressie en helderheid. De enige geheel onnodige aanraking is een zachte mineur-synth-score die wordt afgespeeld tijdens langdurige sequenties van angst en terreur. Dat heeft de film niet nodig. De beelden en geluiden spreken voor zich.
Het meest indrukwekkende aan het filmen van de begindagen is de surrealiteit van het boek. Er zal een scène voor ons worden opgezet op een manier die de dingen typisch of “normaal” laat lijken. Gebouwen en wegen binnen camerabereik lijken intact en functioneel. Er zijn geen vliegtuigen in de lucht, geen tanks op de wegen. Dan komt er een element dat niet normaal is, zoals een rookwolk aan de horizon of een betraande dame die journalisten benadert om te zeggen dat ze uit haar buurt is gezet met alleen de kleren aan haar rug en niet weet wat ze moet doen. (De filmmakers vertellen haar dat ze naar huis moet gaan; ze wordt later levend gevonden, maar haar huis is verwoest.)
Vanaf daar wordt het vreemder en enger. De stad ligt in puin door Russische bommen, raketten, artilleriegranaten, geweervuur en schade aan voertuigen veroorzaakt door inkomende gepantserde colonnes. De staat van beleg wordt afgekondigd. Er zijn niet genoeg schuilkelders om alle burgers te huisvesten, dus kruipen ze ineen in de kelders terwijl de explosieven vallen. Elektriciteit, water en internet vallen weg of zijn bijna nutteloos.
Het wordt moeilijk voor iedereen die niet in het leger of de pers zit om betrouwbare informatie te verkrijgen. Journalisten zijn terughoudend om soldaten aan te spreken die Oekraïners lijken te zijn, omdat het Russen kunnen zijn die doen alsof ze Oekraïners zijn. Zelfs degenen met bevoorrechte toegang en bescherming moeten tegenstrijdige informatie, slechte informatie en verkeerde informatie eruit filteren. De film toont geruchten die plaatsvinden in de straten van Marioepol en in nieuwsprogramma’s op de Russische televisie, die volhouden dat berichten over burgerslachtoffers “nepnieuws” zijn en dat video’s van wreedheden tegen Oekraïense burgers zijn gewijzigd of verzonnen. Wanneer een Britse journalist de Russische ambassadeur bij de VN confronteert en hem vraagt commentaar te leveren op Chernovs berichtgeving, zegt hij verontrustend: “Wie de informatieoorlog wint, wint de oorlog.”