Maar als ik aan Burt Bacharach en filmmuziek denk, denk ik eerst aan een eerdere film. Jarenlang had ik het idee dat ‘Alfie’ een komedie was, en in 1966 denk ik dat het zo klonk voor veel mensen, waaronder hoofdrolspeler Michael Caine, die zei dat hij wist dat ‘Alfie’ een hit zou worden toen hij gelach hoorde uit het theater komen tijdens de dagboeken. Stel je mijn verbazing voor toen ik het zag. “Alfie” is ongelooflijk triest, het verhaal van een man die niet kan liefhebben of bemind kan worden, een beschadigd personage dat niets anders doet dan andere mensen kwaad doen. De grappen die er zijn, vallen precies in het bereik van “wrange lach”.
Luister naar het titelnummer van Bacharach en David en kijk of je denkt dat zij de film niet op dezelfde manier hebben ervaren als ik. Cher zong de versie die over de aftiteling van de Amerikaanse release speelt, en het was Dionne Warwick wiens versie een hit werd. Ik geef de voorkeur aan Cilla Black, die “Alfie” zong voor de Britse release. Ze was niet zo’n goede zangeres als Warwick, wat Bacharach later erkende, maar de versie van Black is de meest angstaanjagende. Misschien kwam de emotie in haar stem voort uit haar bekendheid met Londen, met de scene, met zulke mannen. Misschien was het uitputting. Black herinnert zich dat hij bijna 30 opnames van de opname deed, totdat George Martin, in de studio als producer, hoewel Bacharach de show leidde, zachtjes zei: “Burt, ik denk dat je het bij opname vier hebt.” Ik weet niet welke opname hier op YouTube staat, maar Black had gelijk, iedereen ziet er afgemat uit, zelfs de elegante Bacharach, gekleed in een van zijn coltruien. Maar Bacharach had ook gelijk, wat hij ook deed, want dit nummer zal je hart eruit rukken.
Hij stond bekend om zijn charme, die bij take 20 goed van pas moet zijn gekomen. Zijn directheid, zijn hoffelijkheid en gemak van optreden leken echt, ongeacht de gebreken die het pakket vergezelde. Bacharach was, toen hij tachtig werd, meer dan bereid om u te vertellen welke dingen zijn schuld waren. Dingen zoals de breuk met Hal David, over de winst “punten” in de rampzalige film “Lost Horizon” uit 1973 die toch nooit zouden gebeuren. De breuk met Warwick, die kort daarna kwam, toen Bacharach zich terugtrok uit een gepland album met haar omdat hij na Hal David zo depressief was. De scheidingen, meervoud, met drie vrouwen (het duurde het vierde huwelijk) en een reeks vriendinnen. Voor zijn Brill Building-collega’s stond Bacharach bekend als “de playboy van de westerse wereld”, het soort bijnaam dat hilarisch is, als je “Alfie” hilarisch vindt. En Bacharach is pijnlijk open geweest over de fouten die hij maakte met Nikki, zijn dochter met Angie Dickinson. Te vroeg geboren in 1967 en vele jaren later gediagnosticeerd als iemand met autisme, pleegde Nikki zelfmoord in 2007.