Hallo allemaal, welkom terug bij Wrong Every Time. Nu de verschillende eindejaarsgerelateerde projecten zijn voltooid, ben ik teruggekeerd naar mijn gebruikelijke kijkgewoonten, wat betekent dat ik een echt nieuwe lichting filmmijmeringen voor jullie allemaal heb. Naast de gebruikelijke functies heb ik de afgelopen week ook besteed aan het kauwen op de originele Mobile Suit Gundam en heb ik enorm genoten van de eerste twaalf afleveringen van de show. Bovenal ben ik onder de indruk van het vertrouwen waarmee het verder gaat: de personages voelen zich volledig gerealiseerd, het verhaaltraject voelt bijna onvermijdelijk aan en talloze kleine details wijzen op een degelijkheid van de wereldopbouw die me helpt om echt geïnvesteerd te worden. in deze wereld. Ik kan gemakkelijk zien waarom het zo’n fervent fandom inspireerde, en ik kijk ernaar uit om Amuro’s traumatische reis zo snel mogelijk voort te zetten. Maar eerst wat filmpjes!
Onze eerste wacht van de week was 2018 Halloween, dat is opgezet als een direct vervolg op het origineel, en het verhaal van Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) decennia na de gebeurtenissen van de eerste Halloween oppikt. Laurie’s ervaringen met Michael Myers maakten haar tot een getraumatiseerde overlevende wiens obsessie met Michael haar relatie met haar dochter en kleindochter verzuurde. Wanneer de man echter zelf ontsnapt aan een mislukte gevangenisoverplaatsing, is het aan Strode en zijn familie om ervoor te zorgen dat het kwaad voorgoed sterft.
Als je deze wekelijkse overpeinzingen hebt gevolgd, weet je waarschijnlijk mijn algemene reactie op Halloween 2018 voordat ik zelfs maar iets zeg. De hele bestaansreden van de film is het overtreden van een van wat ik beschouw als de belangrijkste regels van horrorvervolg: behandel het origineel niet als heilige tekst, met al zijn eigen ideeën die alleen dienen als een kniebuiging voor een detail van zijn voorgangers. Als ik de originele Halloween zou willen zien, zou ik; je tijd besteden aan mezelf herinneren aan een betere film die ik zou kunnen kijken, is zelden de weg naar mijn hart.
De film stijgt zelden uit boven de gebaren-naar-beste-scène-standaard van zijn voorgangers, hoewel de enscenering en het lichtontwerp een handvol spannende momenten en goede songwriting erkennen. Maar naast de conceptuele problemen lijdt deze Halloween ook aan het botte probleem dat het helemaal niet eng is, en eigenlijk alleen maar een horrorfilm is. Door de film af te spelen decennia nadat de centrale heldin al is geëvolueerd naar haar definitieve vorm, ontzegt Halloween zichzelf elk gevoel van spanning of toenemende angst voor wat er gebeurt; onze helden lijken niet weerloos tegenover een onbekende dreiging, ze zijn goed voorbereid op een volledig gekwantificeerde dreiging. Als zodanig neigt de film meer te slingeren tussen karakterdrama en actiefilm, met beperkt succes in beide kampen. Iemand die meer enthousiast is over eerbiedige sequenties, kan hier veel vinden om van te genieten, maar ik was niet onder de indruk.
Toen lieten we een film zien die ik al jaren niet meer had gezien, de versie uit 1999 van De moeder, met in de hoofdrol Brendan Fraser als een avonturier die is aangeworven om twee broers en zussen (Rachel Weisz en John Hannah) naar de verloren stad Hamunaptra te leiden. Onderweg verwerven ze een bende Amerikaanse rivalen en een verstrooiing van vervloekte artefacten, wat leidt tot de wedergeboorte van de vervloekte Imhotep. Fraser en zijn vrienden worden halverwege naar Caïro en terug achtervolgd, terwijl ze onderweg rampzalige tegenslagen meemaken.
Het is een beetje moeilijk om objectief te zijn met The Mummy, aangezien ik het zo vroeg en zo vaak heb gezien dat het een permanent nest in mijn tienerherinneringen heeft veiliggesteld. Maar voor zover mijn liegende ogen kunnen zien, houdt de film stand en ziet hij er zelfs nog mooier uit nu Hollywood de kunst van het brullende avontuur grotendeels is vergeten.
Brendan Fraser is een genot en verlicht elke scène met zijn stralende glimlach en vertrouwde pistolen. Hollywood heeft er nooit helemaal achter kunnen komen hoe hij hem als hoofdrolspeler moest spelen, maar dit is zo dichtbij als ze zijn gekomen: zijn grappenmakerijkomedies zijn gebagatelliseerd maar nog steeds aanwezig, zijn onstuitbare expressiviteit is perfect geschikt voor een verhaal zo vol krankzinnigheid, en hij is zag er nog nooit heter uit. . Rachel Weisz stijgt ook ver uit boven de algemene ‘actieheld-sidekick’-standaard, met de verstandige keuze om het verhaal vanuit haar perspectief te kaderen, waardoor dit altijd aanvoelt als een gezamenlijk avontuur. En de ondersteunende cast is gevuld met memorabele uitvoeringen, zoals Kevin O’Connor’s vertederende aarzeling tussen verdrietig hondje en triomfantelijke tiran.
Samen met de cast slaagt The Mummy daarin op basis van meeslepende decors en knap uitgevoerd stuntwerk. Het is een beetje grappig om te bedenken dat toen dit uitkwam, het grotendeels werd benadrukt door de CG-elementen (de mummie, de scarabeeën), want als ik terugkijk op ons huidige tijdperk, viel me het meest op hoeveel praktisch werk er nog was. hier. De sets zijn echt, de stunts zijn echt, ze gingen naar een echte woestijn om te schieten, en ik ben zo dankbaar dat ze de moeite hebben genomen. De CG-sensatie van moderne actiefilms zal na verloop van tijd afbrokkelen als pilaren in het zand; een man die daadwerkelijk van een brandend gebouw op de rug van een paard springt, is tijdloos.
Geïnspireerd door dat horloge, besloot ik zijn voorouderlijke voorganger te bekijken, met de Universal Pictures-versie van De moeder met Boris Karloff in de hoofdrol. Hoewel het drama meer gericht is op mannen in goed ingerichte kamers die serieus dingen bespreken, was ik verrast om te zien hoeveel van het kernverhaal van deze film behouden bleef voor de film uit de jaren 90. De daadwerkelijke beats zijn vrijwel hetzelfde, alleen de focus is veranderd : in plaats van een zorgeloze avonturier centraal te stellen, benadrukt deze film het perspectief van Karloffs aanstaande bruid, een half-Egyptische vrouw gespeeld door Zita Johann.
De interactie tussen Karloff en Johann vormt de kern van deze film en ze gaan er allebei vandoor met het materiaal. Johann is zo overtuigend als een sarcastische, zelfverzekerde jonge edelvrouw dat haar transformatie in Karloffs slaaf aanvoelt als een echte tragedie, haar eigen smeekbeden om haar ware zelf te redden klinken van oprechte wanhoop. En Karloff maakt zijn reputatie als een van de grootste en meest intimiderende monsters van de cinema meer dan waar, met de kracht van zijn blik die geen uitleg behoeft, alleen zijn eigen openlijke aanwezigheid. Het is onwaarschijnlijk dat de mummie het moderne publiek zal afschrikken (om redenen die Karloff zelf beschrijft in doelen), maar de impact van hun prestaties blijft ongeremd door leeftijd.
toen was het Zwerver met een jachtgeweer, waarvan ik me gedwongen voel te beweren dat het iets was dat ik binnenkwam terwijl mijn huisgenoten toekeken, waardoor ik weinig keus had. De film is een complete uitbreiding van een van de neppe Grindhouse-trailers, en net als Grindhouse zelf is het een oefening om het exploitatietheater uit de jaren 70 weer tot leven te brengen. Ik werd aanvankelijk afgeschrikt door de onzinnige grotesken van de film, maar ik moet toegeven dat ik uiteindelijk de poëzie begon te zien verstikt in een regel als “Ik wil mijn lul afsnijden en over je borsten wrijven.” De film is het meest succesvol als het echt raar wordt in zijn eigen mythologie, bijvoorbeeld wanneer het twee schijnbaar tijdloze, in metaal geklede moordenaars bevat die gezamenlijk ‘The Plague’ worden genoemd. Absoluut niets te zien hier als je niet van vulgariteit als gewelddadige catharsis houdt, maar ik vond iets meer hart dan ik had verwacht en ik waardeerde het zeker.
We sloten de week af met Tweelingen, een belachelijke film met Arnold Schwarzenegger en Danny DeVito als onwaarschijnlijke tweelingen die bij de geboorte gescheiden zijn en elkaar pas op middelbare leeftijd ontmoeten. Schwarzenegger schittert als Julius, een man gezegend met alle vruchten van de academische wereld, maar geen praktische kennis van de wereld. Als hij hoort van het bestaan van zijn broer, gaat hij onmiddellijk op zoek naar hem en ontdekt uiteindelijk de voormalige wees Vincent (DeVito). Hoewel Vincent aanvankelijk aanneemt dat dit een soort oplichterij is, wordt hij uiteindelijk warm voor Julius, en de twee genieten van charmante buddy-avonturen in het zuidwesten.
Gemini is absurd op papier en werkt alleen vanwege de individuele en collectieve chemie van de perfect gekozen sterren. Schwarzenegger is een absoluut genot in deze film; hem casten als een te groot schoolmeisje was geniaal, aangezien het vermogen van de man om een onenigheid tussen extreme lichamelijkheid en tamme lichaamstaal te benadrukken een van zijn grootste sterke punten is. Het feit dat Schwarzenegger zijn accent omarmt, doet me denken dat veel mensen hem beschouwen als niets meer dan een stuk vlees voor actiefilms, maar de komische karbonades van de man zijn echt formidabel; juist omdat hij de impact van zijn lichaam zo goed begrijpt, kan hij vertrouwen en intimidatie aan- en uitzetten als een lichtschakelaar, waardoor hij een ideale teddybeer is voor familiefilms.
DeVito is natuurlijk ook geweldig, en doet uitstekend werk door de honger naar familie te realiseren en te begrijpen dat dit de emotionele kern van de tweeling is. Het is allemaal precies zo leuk als je zou verwachten van een samenwerking tussen DeVito en Schwarzenegger, waardoor ik eindelijk verbaasd was dat niemand me deze film eerder had opgedrongen. Als je een fan bent van jongens die jongens zijn, bekijk het dan eens.
