Het veld: Er zijn heel veel aanhaalbare regels in de film uit 1976. Alle mannen van de president, maar misschien wel het meest indringend en tijdloos is Deep Throat’s (Hal Holbrook) beschrijving van de mannen die verantwoordelijk zijn voor de beruchte inbraak in het Watergate Hotel: “Vergeet de mythen die de media hebben gecreëerd over het Witte Huis. De waarheid is dat deze jongens niet erg slim zijn en dat het uit de hand liep.”
Deze regel dient in wezen als de stellingverklaring voor Loodgieters in het Witte Huis, een vijfdelige gelimiteerde serie over de misdaden begaan door E. Howard Hunt (Woody Harrelson) en G. Gordon Liddy (Justin Theroux) in de jaren zeventig, zogenaamd namens president Richard Nixon. Als de serie begint, evenals Alle mannen van de presidentbij Watergate op een noodlottige nacht, is de abrupte spil van de openingsscène nog maar het begin van een afdaling in chaos.
Vreemder dan fictie: Het primaire beroep van Loodgieters in het Witte Huis, voor iedereen met zelfs maar een voorbijgaande interesse in de schandalen rond de regering-Nixon, laat zien hoe makers Alex Gregory en Peter Huyck en regisseur David Mandel de echte feiten van Hunt en Libby’s acties onderzoeken. Elke aflevering eindigt met een draai aan de standaard disclaimer over de dramatisering van historische gebeurtenissen, waarmee onmiddellijk wordt bevestigd dat ten minste één opzienbarende gebeurtenis die op het scherm wordt afgebeeld, daadwerkelijk heeft plaatsgevonden – en deze real-life wendingen blijken echt schokkend te zijn in de context.
Als iemand met meer dan een voorbijgaande interesse in Watergate, was ik verrast hoeveel ik nog niet wist: het blijkt dat de berichtgeving van Woodward en Bernstein niet eens in de buurt kwam van hoe bizar de gebeurtenissen rond Watergate waren, vooral toen het komt neer op de diepste niveaus van samenzwering voortgebracht door Hunt en Libby. De mislukte overvalpogingen, de scatologische sabotageplannen, de momenten waarop ego zegeviert over gezond verstand… Deep Throat wist waar hij het over had.
Niet bepaald Masterminds: Loodgieters in het Witte Huis beschikt over een indrukwekkende cast met onder meer Kiernan Shipka, Ike Barinholtz, David Krumholtz, Rich Sommer, Gary Cole, Toby Huss, John Carroll Lynch, Tony Plana en Kathleen Turner. Maar in de kern is het een show met twee handen, Howard Hunt en Gordon Liddy, waarbij beide mannen tot op zekere hoogte als stripfiguren worden behandeld.
Een deel daarvan komt van de uitvoeringen, waarbij Harrelson zijn natuurlijke bas-accent tot een onnatuurlijk niveau duwt, en Theroux zoveel inzet voor Liddy’s stem (openlijk opgeleid, met duidelijke dictie) dat het klinkt als een cartoonparodie op een journalist uit de jaren zestig. 30 soms. Extreem paranoïde en geneigd om dingen te insinueren over zijn betrokkenheid bij de moord op John F. Kennedy, is Hunt nog steeds de meest redelijke van de twee, en tegen het einde van de serie begint Harrelsons mening over Hunt meer menselijke dimensies aan te nemen.
Loodgieters in het Witte Huis (HBO)