Er zijn af en toe onderbrekingen in het gesprek, meestal van Darlene’s beste vriendin Gretchen (Janeane Garofalo), die een paar honderd meter verderop woont. Maar “The Apology” is in wezen een spel met twee handen in een duister en schijnbaar eindeloos heden. Wat begint als een hartelijk, zij het enigszins bedwelmd gesprek, verandert onvermijdelijk in een vage en verontrustende confrontatie. Jacks behoeften zijn op hun gezichten te zien, want hij kan niet stoppen zichzelf uit te drukken. Maar dit is het huis van Darlene en ze is geen passief slachtoffer.
“The Apology” is ook een wraakfantasie, dus het is gemakkelijk om te anticiperen op wat daarna komt. Het is gemakkelijk om je gevoelens te projecteren op de dialoog tussen Darlene en Jack, gezien het feit dat veel berichtgeving in de media over roofzuchtig gedrag na MeToo gericht is op beledigende persoonlijkheden in plaats van op hun vele, begrijpelijkerwijs onwillige slachtoffers. Verontwaardiging verkoopt, en slachtofferschap is alleen aantrekkelijk als het je publiek vleit.
De personages van schrijver/regisseur Alison Star Locke praten en gedragen zich als echte mensen, met rommelige, half geplande bijbedoelingen die veel verder reiken dan hun uitgesproken verlangens. Dat is niet alleen vanwege de afgemeten prestaties van Gunn en Roche en de overtuigende heen-en-weer chemie. Locke en zijn medewerkers – vooral cameraman Jack Caswell, geluidsontwerper Julie Diaz en hun respectievelijke teams – houden zijn drama gefocust op zijn kwikachtige toon. Omdat zowel Jack als Darlene het gesprek bijna net zo opzien als ze anticipeerden op manieren om het beheersbaar te houden.
Locke en zijn team letten goed op de schokkende wendingen die Darlene en Jack van de ene onthulling naar de andere leiden. Kabelbinders, oude foto’s en dode telefoons worden spaarzaam geïntroduceerd en gebruikt, en het indirecte gevaar weerspiegelt alleen de verwarring en ergernis van Darlene en Jack. Locke en zijn team leunen zelden zo zwaar op hun karakters, vleiend of belasterend, om ons uit dit specifieke moment te halen.
“The Apology” had een trieste dreun kunnen zijn die tevergeefs op knoppen drukt voor goedkope catharsis. Dat is waar de film om de hoek komt kijken, maar op dit punt heeft de film hem al met succes door de wringer gehaald. Alles daarna is niet zo belangrijk.