‘Ted Lasso’ maakt, net als Ted Lasso, zelf een existentiële crisis door. De Apple TV+-show was zeker een pandemisch bastion, een lofzang op het soort vriendelijkheid en positiviteit waarvan we graag geloven dat ze zullen winnen in een wereld die met elk voorbijgaand moment cynischer wordt. (Het slaagde er ook in om bijna een dozijn Emmy’s voor de uitgave te krijgen.) Seizoen 2 begon de scheuren in het Lasso-uitspansel te laten zien, terwijl makers Sudeikis Bill Lawrence, Brendan Hunt en Joe Kelly worstelden om meer dramatische invalshoeken te bouwen waarmee ze konden aanvallen. De alomtegenwoordige levendigheid van coach Ted.
Seizoen drie is een lichte terugkeer naar vorm en biedt meer tijd om rond te hangen met zijn cast van innemende en charmante personages. Maar zelfs de hitte van de show begint af te nemen, vooral nu het zonlicht meer personages, instellingen en conflicten moet overspoelen.
Toen vorig seizoen eindigde, slaagde Ted erin zijn team door een seizoen van schande te leiden nadat hij was gedegradeerd uit de Premier League; nu zijn ze terug, maar analist na expert voorspelt dat ze onderaan zullen eindigen. Alsof dat nog niet genoeg is, is zijn zoektocht om West Ham te verslaan dubbel persoonlijk: Rebecca’s (Hannah Waddingham) ex-man Rupert (Anthony Head) heeft net het team gekocht, en Ted’s voormalige beschermeling Nate (Nick Mohammed), nam het over als coach onder Ruperts vleugel. . Tel daarbij op dat Roy Kent (Brett Goldstein) en Keeley Jones (Juno Temple) uit elkaar gaan, en de laatste zich richt op haar nieuwe PR-bedrijf, en je hebt, zoals Ted zou kunnen zeggen, meer verhalen om mee te jongleren dan een boek. .
Misschien erkennend dat “Ted Lasso” een beetje lang is, variëren de eerste vier afleveringen die ter beoordeling zijn aangeboden van ongeveer 47 tot 50 minuten, een stap verder dan de luchtige halfuren die de show ons gewend is te geven. Toegegeven, de laatste act van seizoen 2 pakte ook die looptijd aan, maar in seizoen 3 voelt het gewoon nodig om tegemoet te komen aan het schijnbaar exponentiële aantal plotthreads dat door de serie stuitert. Alleen al in de eerste aflevering valt er veel uit te pakken. Er is Rebecca’s ijver om Rupert in zijn eigen spel te verslaan (de aankoop van Richmond en het subversieve inhuren van Lasso begon het hele verhaal). Nate worstelt om in zijn nieuwe rol te passen als de “Wonder Kid” bij West Ham, die met ijzeren vuist en gemene woorden regeert op persconferenties, bijna als een opzettelijke reactie op Teds volkse positiviteit. En natuurlijk stelt Ted zelf de grote vragen of hij het wel waard is om hier te zijn.