Mijn favoriete SXSW-doc dit jaar was die van Penny Lane “Bekentenissen van een barmhartige Samaritaan”, een fascinerende ontleding van altruïsme, empathie en persoonlijke verkenning. Lane maakt geen traditionele documentaires, maar hij heeft zich nog nooit in zo’n documentaire gestort. Ik hou over het algemeen niet van filmmakers die het onderwerp van hun film worden, maar ik maak een uitzondering wanneer de regisseur letterlijk een deel van zijn lichaam aan de productie geeft.
Lane besluit dat ze een altruïstische donor wil worden, een kleine groep mensen die besluiten lichaamsdelen, meestal een nier, te doneren aan een volslagen vreemde. De overgrote meerderheid van levensreddende orgaandonaties is afkomstig van familieleden en dierbaren, maar de noodzaak ver groter is dan het aanbod van levensvatbare donoren. Als iedereen die rondloopt met een “extra” nier er een doneert? Er zouden geen nieren meer nodig zijn. Lane besluit niet alleen een nier te doneren, maar om het concept van altruïsme zelf te onderzoeken, en ze komt op onverwachte plaatsen terecht.
Zonder iets te verklappen, “Bekentenissen van een barmhartige Samaritaan” werkt niet alleen als een stimulans voor ons allemaal om te proberen een betere wereld te maken. Als er nog meer mensen zijn gedachte net zoveel over hun medemens als Lane, zouden we allemaal op een betere plek zijn. Maar Lane ontdekt dat het leven niet zo eenvoudig is. Altruïsme is gecompliceerd en het wordt nog neteliger als je er een film over maakt. Lane begint zich niet alleen af te vragen waarom ze een deel van haar lichaam opgeeft, maar sleept daarbij ook een filmploeg mee. Het helpt dat ze een geweldig hechte persoon is die ons toestaat haar te vergezellen op deze kwetsbare reis die de manier waarop ze de wereld ziet, verandert. Ik zou hetzelfde voor jou kunnen doen.
Dhr. William Shatner is ook iemand die op een unieke manier naar de wereld kijkt. Hij is het onderwerp van “Je kunt me Bill noemen,” het nieuwste van ambitieuze documentairemaker Alexandre O. Philippe (“78/52,” “The People vs. George Lucas”). Trouwe lezers weten dat bio-docs mijn kryptoniet zijn, maar Philippe vermijdt de chronologische, spraakzame structuur die mijn ziel op twee manieren leegzuigt. Ten eerste maakt het gebruik van een meer thematische constructie, waarbij het heen en weer beweegt in de tijd terwijl de film verschillende ideeën oproept, in plaats van alleen een simpele ‘zo gebeurde dit’-structuur te gebruiken. Ten tweede stelt het Shatner in staat zijn eigen verhaal te vertellen. Er zijn geen collega’s, fans of experts. Gewoon Bill. En hij heeft veel te vertellen.