McKendrick schittert in de film als Nellie, een 34-jarige Etsy-juwelier die besluit haar eieren in te vriezen. Misschien krijgt ze op een dag kinderen, maar ze is nog niet klaar om te beslissen. (“Ik weet niet eens of ik kinderen wil! Ik zag Euphoria” kreeg een van mijn grootste lachjes.) Nellie is zichzelf nog steeds aan het ontdekken als een individu en heeft te maken met haar breuk met een ex genaamd Sean. Zijn pasgetrouwde vriendin Sheila (Ego Nwodim) steunt maar heeft het druk, en zijn moeder (Laura Cerón) is erg behulpzaam. En de mannen in haar leven lijken het niet te snappen, zoals haar vader (Clancy Brown), of haar zelfvoldane financiële broer (Andrew Santino), de laatste geschreven als de wandelende belichaming van penisprivilege.
Ondertussen lijken de levens van iedereen rond Nellie een vlucht te nemen, en de grote feesten van andere mensen – een bruiloft, een babyshower, een verlovingsfeest – bieden een illustratieve achtergrond die laat zien hoe geïsoleerd ze kan zijn. McKendrick is vooral grappig op deze momenten, hij probeert een grote glimlach te forceren door zijn verlegenheid heen en zijn eigen frustraties te maskeren. Gedurende de hele tijd spijkert McKendrick zijn bedoeling om ons voor Nellie te laten wortelen en vervolgens te investeren in elke keuze die ze maakt, rampzalig of niet. In een plotontwikkeling die grappig is maar ook een aantal onvoorspelbare karaktergrappen kan opleveren, volgt Nellie haar romantische verhaal om misschien te zien of er nog een kans is op een connectie; ze ontmoet haar ex-vriendjes en ziet hoe raar sommige van deze jongens waren. Een blindganger keert zelfs terug naar zijn leven terwijl hij een enkelbandje draagt.
In de plot van het script van gruizige datinggrappen zien we Nellie zichzelf injecteren met voorgeschreven medicijnen, haar eieren voorbereiden op de grote procedure. Ondanks alle emoties die McKendrick probeert in dit verhaal te stoppen, illustreert het het meest effectief en worstelt het met hoe eenzaam het proces kan zijn als je het alleen doet. Dit is waar we het meeste medelijden hebben met zijn personage, en ook waar McKendrick een beetje te netjes kan zijn door hier een emotionele monoloog te creëren of daar een verrassende karakterontwikkeling. Maar ‘Scrambled’ verliest nooit zijn oprechtheid uit het oog, en McKendrick gebruikt deze ruimte om liefdevol een vruchtbaarheidsoptie te belichten, zo niet te destigmatiseren, die niet zoveel zichtbaarheid heeft als andere opties. Ze doet het met veel levenswijsheid en veel gelach in het proces.