Wat de consensuskeuze lijkt te zijn voor de beste film van Sundance uit 2023, is de tedere, mooie en diepgaande film van Celine Song. “Vorige levens.” Het is al gekozen door A24 en het is een van de weinige films op het festival van dit jaar die er naar uitziet dat er over vele maanden nog over zal worden gesproken als mensen nadenken over de beste van het jaar. Het is een ingehouden karakterstudie die zich ontvouwt over drie zeer verschillende periodes in het leven van de hoofdrolspelers, en functioneert als zowel een intiem verhaal van deze specifieke mensen als een dieper commentaar op verbinding en immigratie. Met andere woorden, het heeft die verrassende balans tussen het specifieke en het universele. Het voelt nooit als een ‘bevestigingsfilm’, maar het zal ook heel gemakkelijk zijn voor zoveel mensen die hun leven radicaal hebben veranderd om zichzelf erin te zien. Het gaat over wat we achterlaten als we ons leven ontwortelen en ergens anders opnieuw beginnen. Welke deuren sluiten we als we nieuwe openen? Welke mogelijkheden worden gemist? En Song verbindt deze vragen met een Koreaans concept van vorige en toekomstige levens, waarbij de personages in de grotere context van voorbestemde ontmoetingen door de geschiedenis heen worden geplaatst. Het is een kleine film in zijn reikwijdte en structuur, maar hij voelt erg belangrijk aan.
“Past Lives” debuteerde in 2000 in Zuid-Korea en stelde ons voor aan twee 12-jarige jongens genaamd Na Young (Seung-ah Moon) en Hae Sung (Seung-min Yim). Ze hebben dat soort preteen-vriendschap dat voelt als een eerste liefde, een tedere verliefdheid tussen kinderen die hen bij elkaar brengt. Ze gaan samen naar huis, plagen elkaar, spelen in een beeldentuin en praten over wat komen gaat. En dan komt er een einde aan als de ouders van Na Young besluiten naar Canada te emigreren. Voordat ze vertrekken, veranderen ze haar naam in Nora’s American. In zekere zin laat ze ‘Na Young’ letterlijk achter in Korea, vast in Hae Sung’s hoofd zoals dat 12-jarige meisje uit haar geheugen.
Terug naar New York City in 2012, wanneer volwassen Nora (Greta Lee) Hae Sung (Teo Yoo) tegenkomt op sociale media. De twee komen weer bij elkaar en worden herenigd, maar ze zijn duizenden kilometers van elkaar verwijderd. Toch is er een voelbare chemie tussen hen in deze scènes. Ze laten elkaar gewoon glimlachen op een manier die organisch en waar aanvoelt. Ze gaan terug naar een online relatie alsof de afgelopen 12 jaar nooit zijn verstreken, maar ze kunnen zich niet romantisch binden als het onmogelijk is om de juiste toestemming te krijgen om elkaar meer dan een jaar te zien. Om de hoofdpijn te vermijden, gingen ze weer uit elkaar. Twaalf jaar later is Nora getrouwd met een aardige vent genaamd Arthur (John Magaro) als Hae Sung op bezoek komt.