Er is ook iets met de manier waarop de Indigo Girls over het trauma van mensen spraken. Het thema van het werk van Alexandria Bombach “Het is tenslotte maar het leven” waren een vormend onderdeel van mijn jeugd, samen met zoveel trouwe fans. Enkele van Bombachs beste filmmateriaal onthult de verbondenheid die mensen voelden met Amy Ray en Emily Saliers, een band die tot op de dag van vandaag invloedrijk blijft, maar die die invalshoek vaak lijkt te verwerpen met bescheiden commentaar. Het is moeilijk te geloven dat iets wat je graag doet zo’n transformerende impact kan hebben op de levens van degenen die het horen, maar de beste delen van Bombachs film onthullen hoe niets ervan berekend is voor deze twee, en herinnert ons er nogmaals aan dat gewoon zijn trouw aan je passie en je overtuigingen kan genoeg zijn om een verandering in deze wereld te maken.
Eind jaren ’80 en begin jaren ’90 – toen deze schrijver overigens op de middelbare school en universiteit zat – waren de Indigo Girls massaal in bepaalde kringen (wat ik zeker was). Hun muziek leek onbeschaamd trouw aan de makers, nooit berekend op een manier die fans of airplay zou krijgen. En die waarheid sprak mensen aan die vonden dat ze geen stem hadden op de reguliere radio, vooral nadat Saliers en Ray uit de kast kwamen en iconen werden voor een hele gemeenschap. Het leek erop dat de Indigo Girls hun macht ten goede gebruikten en uitgesproken pleitbezorgers werden van mensen zoals de inheemse activist Winona LaDuke. En toch zijn ze zo nonchalant over hun rol in zowel muziek als activisme. Dit voelt allemaal niet als acteren, alleen een begrip van hoe ze hun interesses kunnen verbreden door middel van hun muziek en fandom.
Bombach heeft het geluk een enorm archief met materiaal uit zijn hele carrière te hebben om een film van te maken, maar ook dat kan een vloek zijn, want “It’s Only Life After All” is na bijna twee uur niet meer welkom, vaak als het wordt herhaald als het ontvouwt zich. Er is een strakkere, meer gerichte versie van dit verhaal die nog steeds hetzelfde momentum heeft zonder het gevoel te hebben dat het de show een beetje te veel sleept. Toch zullen de fans het geweldig vinden, en zij zijn degenen die er echt toe doen.
Fans zijn ook het enige dat telt voor Judy Blume. Zijn connectie met hen, onthuld in Davina Pardo en Leah Wolchok ‘Judy Blume voor altijd,” het is onmiskenbaar ontroerend. De auteur van zoveel geliefde boeken leek iemand die lezers konden vertrouwen, vaak zelfs meer dan hun ouders, en wanneer Blume dozen met fanmail opent, waarop ze er veel reageerde, is haar impact op de wereld opmerkelijk ontroerend. Helaas voldoet de film eromheen niet aan zijn niveau. Blume is een enorm invloedrijke schrijver die nooit de kritische aandacht heeft gekregen die ze verdient, maar deze film lijkt tevreden te zijn met alle chronologische en carrièremarkers in plaats van te werken aan wat Blume inspireerde of hoe ze anderen inspireerde. Blume is een heerlijke geïnterviewde, maar je krijgt de indruk dat je tijdens een etentje net zoveel over haar kunt leren als hier, en dat is jammer.