Noem het een anti-Sundance Sundance-film: Babak Jalali’s “Fremont,”die in de volgende sectie debuteerde, heeft de overleveringsconstructies van wat een eigenzinnige komedie zou kunnen zijn. Kort gezegd gaat het over een werkster in een gelukskoekjesfabriek die naar een therapeut gaat om haar slaappillen te halen. En wanneer de positie vrijkomt voor iemand om fortuinen te schrijven, wordt het een kans voor hen om een anonieme connectie te maken.
Sommige enigszins grappige dingen dwarrelen rond de gereserveerde heldin van de film, Donya, maar ze lacht niet. In plaats daarvan speelt het uitgangspunt van “Fremont” zich af alsof alle grappen zijn weggevaagd, aangezien het een oprechte karakterstudie vertelt van een Afghaanse immigrant die worstelt met identiteit en isolement. De film is voornamelijk opgenomen met een fotocamera, waardoor er een diepe emotionele stilstand ontstaat in deze prachtige zwart-witwereld gecreëerd door cinematograaf Laura Valladao.
Anaita Wali Zada geeft een boeiend optreden en is in elke scène aanwezig. Zijn ingetogen gezichtsuitdrukking is vaak de hele tijd hetzelfde. Geschreven door Jalali en Carolina Cavalli, “Fremont” volgt haar terwijl ze vooral naar mensen luistert – een eigenzinnige collega, een restauranteigenaar die naar soapseries kijkt, en haar buren uit Afghanistan. Dit zorgt voor een verbluffende ervaring die net zo fundamenteel maar illustratief is als het Kuleshov-effect, waarin we alles lezen wat je gezicht zegt tijdens het gesprek waarmee het wordt afgewisseld. Soms leidt het werk van Zada tot teleurstelling, angst of irritatie. Haar optreden is een werk van stille passie, een perfecte aanvulling op de film van Jalali.
Er zijn verspreide gesprekken over Donya’s levensverhaal en hoe mensen veranderen en niet veranderen; scènes die dansen rond wat je bezighoudt. Als ze het nummer van een therapeut krijgt (Dr. Anthony van Gregg Turkington), overtuigt hij haar verhaal binnen een paar sessies. Ze was vertaler in Afghanistan voor de Amerikanen en voelt zich enorm schuldig omdat ze haar familie heeft achtergelaten. Wij zien er niets van en dat hoeft ook niet. We nemen gewoon de gevolgen, deze therapiesessies. Een groot deel van de film speelt zich af tussen de twee. Op een gegeven moment heeft dr. Anthony gaat uit op een raaklijn over de symboliek in witte hoektandenen het is het grootste bod dat deze film doet om grappig te zijn.