Gefilmd door Jake Saner, is dit een film die constant stroomt – zijn handcamera springt altijd in zijn opvallende frames of vliegt rond zijn personages. De opnames zijn lang, maar elke opname brengt het verhaal vooruit. Het helpt “Bravo, Burkina!” heeft een buitenaards gevoel met de tijd, aangezien het een jongen afbeeldt genaamd Aimé (gespeeld als een jonge man door Alaian Tiendrebeogo) die in een dorp in Burkinabe woont. De camera van Oyéjidé vergezelt hem terwijl hij een vlieger opblaast en zijn standpunt laat zien door op een muur te zitten en te kijken naar een man die in Italiaanse kleding terugkeert naar het dorp, waardoor een staat van mijmering ontstaat. De koeien verdwijnen en zijn vader zegt dat hij voor de koeien had moeten zorgen. Aime rent weg.
“Bravo, Burkina!” springt vooruit in de tijd, met een oudere Aimé die uit een waterfontein stapt (een van de vele effectieve maar praktische overgangen van de film). Aimé woont nu in Italië en werkt met lampen en leer. Hier gespeeld door Mousty Mbaye, ontmoet Aimé een vrouw genaamd Asma (Aissata Deme) die hem boeit. De twee raken snel gehecht. Ze lopen tussen de pijlers van de Italiaanse architectuur en delen een buitenaardse band die waarschijnlijk niet lang zal duren. Hun chemie is balletachtig en bereikt net genoeg gevoel voor karakter en mysterie voor de film om te leiden tot een derde akte van verlangen en reflectie.
De meervoudig gekoppelde Oyéjidé heeft een achtergrond in modeontwerp, een element dat doorschijnt in de stofkleur van de kleding van zijn beperkte personages – soms bedekt Aimé zijn majestueuze lichaam in het kunstwerk van een beroemd schilderij. Met zulke bloemen, “Bravo, Burkina!” het behoudt een levendig gevoel voor textuur en locatie (Burkina en Italië), terwijl de beelden elegant door tijd en geheugen bewegen. Hoe zelden komt het voor dat een film zich ontvouwt als een droom die ook jij kunt aanraken.
Het is lastig om een afwijking van vlees en bloed zoals die van Eddie Alcazar goed te beoordelen.”Goddelijkheid”, dat speelde in het NEXT-gedeelte van het festival. Om te beginnen moet het een van de vreemdste projecten zijn die Steven Soderbergh als uitvoerend producent heeft opgezet (de flitsende futuristische credits uit de jaren 80 noemen het “Steven Soderbergh Presents”). “Divinity” is een zwart-witte acidtrip vol met steroïden, “Twin Peaks” – aangrenzende dreiging en honger naar menselijk vlees. Het begint met het product in de titel: Divinity is de naam van een wondermiddel dat de leeftijd tart. Bijna alle vrouwen zijn onvruchtbaar geworden in deze periode van het menselijk bestaan, waarbij iedereen zich concentreerde op mooi zijn.