Het is echter enigszins teleurstellend dat Kim kiest voor een conventioneel ritmische, lineaire, sprekende hoofdstructuur voor zo’n onconventioneel figuur. En toch trilt Paiks luchthartige geest door deze minuten heen, onze ogen prikkelend, niet alleen door Paiks zelfspot, maar ook door zijn filosofische overpeinzingen en zijn inventieve geest: het dirigeren van een wereldwijde live-uitzending, het uitbreiden van het gebruik van persoonlijke video en het verheffen van videokunst tot een verheven kunstvorm.
We verwonderden ons over de veerkrachtige geest en ongebreidelde creativiteit van de kunstenaar. Kim maakt inderdaad snel werk van het verbinden van Paiks artistieke filosofie met zijn realiteit. Hij was een man zonder land, een man die gekweld werd door zijn vaders afkeer van zakendoen. En toch heeft de documentaire de gewoonte om te praten over het persoonlijke leven van Paik, zoals zijn vader die samenwerkte met de Japanners tijdens de gewelddadige bezetting van Korea.
Het is vreemd dat Kim dit detail heeft weggelaten. Deze achtergrond doet niets af aan Paiks artistieke ethos, maar voegt wel een extra dimensie toe aan zijn verlangen om onderdrukkende systemen te ontmantelen. Een soortgelijk bezwaar komt voort uit de terughoudendheid van de regisseur om Paiks persoonlijke leven te bespreken. Op een gegeven moment vertelt een van de voormalige buren van de kunstenaar hoe Paiks huwelijk tumultueus leek. Het is niet helemaal duidelijk of ‘rel’ een eufemisme is voor geweld, maar we krijgen zo weinig andere details over hun huwelijk – hoe Shigeko en hij als partners optraden – dat insinuaties in de wind hangen. In plaats daarvan bestaat Paik alleen rond zijn werk, en dat is waarschijnlijk hoe hij het zou willen.
Kristen Lovell, de zwarte transgender co-regisseur van “De Ronde”, opent de film terwijl ze beelden van zichzelf bekijkt in de documentaire “Queer Streets” uit 2007. Weemoedig ziet ze beelden van haar jongere zelf en herinnert ze zich hoe ze hoopte dat de kans haar een weg zou banen om filmmaker te worden. Ze wilde het verhaal vertellen van 14th Street in het Meatpacking District van New York City, wat in de volksmond de promenade wordt genoemd, waar queer sekswerkers woonden, gemeenschap vonden en gevaren onder ogen zagen terwijl ze financiële onafhankelijkheid bereikten. Bij het vertellen van de geschiedenis van de regio verwaarloost Lovell helaas zijn eigen reis.