Net zo effectief is zijn beslissing om fragmenten uit de filmografie van Fox te gebruiken om het verhaal van de 61-jarige acteur in detail te beschrijven en te becommentariëren. Meesterlijk bewerkt door Michael Harte, glijdt Guggenheim naadloos tussen Fox’ doorbraakrollen in de sitcom “Family Ties” en de kaskraker “Back to the Future”, evenals daaropvolgende uitvoeringen in “Teen Wolf”, “Bright Lights, Big City”. , “Oorlogslachtoffers”, “Doc Hollywood” en nog veel meer.
De re-enactments zorgen voor levendig, essentieel bindweefsel, en Fox’s vermakelijke vertelling van zijn boeken verbindt het allemaal met elkaar. Een spectaculaire sequentie beschrijft hoe Fox tegelijkertijd ‘Family Ties’ overdag en ‘Back to the Future’ ‘s nachts filmde, met chauffeurs die van de ene plaats naar de andere renden, hem wakker maakten, zijn koffie zetten en ervoor zorgden dat hij zijn scripts had. (En we ontdekken hoe Eric Stoltz oorspronkelijk werd gecast in de iconische rol van Marty McFly, en zelfs een groot deel van de film opnam voordat Fox werd ingehuurd om hem te vervangen. Het is moeilijk voor te stellen dat iemand in dat gezwollen vest en spijkerbroek een grapje maakt over de stroom condensator met Christopher Lloyd.)
De energie op “Still” is vaak aanstekelijk en weerspiegelt hoe Fox al sinds zijn jeugd in Canada in beweging is. Archieffoto’s van het hockeyteam en de toneelclub laten zien hoeveel kleiner hij was dan de andere kinderen (“Ik was maar een kleine elf”, herinnert hij zich), een eigenschap die hem zou helpen jongere personages te spelen met de wijsheid van de leeftijd. Hij is eerlijk over zijn extreme armoede die begon in Hollywood, evenals de arrogantie die hem in zijn greep hield toen hij groot werd. In een knappe parallel toont Guggenheim Fox die een kiosk nadert in de San Fernando Valley op het hoogtepunt van zijn roem, toen zijn schattige lachende gezicht elke tijdschriftomslag sierde in Mensen voor tv-gids voor tiener verslaan; hij herschept dat beeld in een scène die zich afspeelt in 1998, net zoals Fox zijn diagnose van Parkinson heeft onthuld, en hij staat om een droeviger reden terug op elke tijdschriftomslag.
Ondertussen leerde hij zeven jaar lang de bevingen op de set te verbergen. Niemand besefte het toen, maar we kunnen het nu zien, terugkijkend op haar tv- en filmwerk. Fox is openhartig over de trucs die hij gebruikte om de gedaante van normaliteit te creëren, waarbij hij vaak een pen of rekwisiet in zijn linkerhand hield en ermee speelde of een kleine bob of weefsel in een grap verwerkte om zijn instabiliteit te maskeren. Dat hij de behoefte voelde om zo ver te gaan om persoonlijk en professioneel te overleven, is met terugwerkende kracht pijnlijk. En dan is er nog de pijnstillende drank, waar Fox het al jaren over heeft.