Hallo allemaal, en welkom terug bij Wrong Every Time. Vandaag duiken we terug in het Spy x Family-drama, te midden van een avontuur met hoge inzetten met paranormaal begaafde kinderen, honden die in de toekomst kunnen kijken en een politieke moordaanslag! De show verspilt zeker geen tijd aan zijn tweede run en lijkt momenteel een van zijn meest verleidelijke beloften terug te dringen: de hele Forger-familie in volle strijd, die hun krachten coördineert om enkele grote politieke crises op te lossen.
Die hendel is slechts één keer eerder overgehaald, tijdens het incident met het stelen van portemonnees aan het begin van de serie, maar het lijkt erop dat het voorkomen van deze moord opnieuw alle hens aan dek vereist. Het kernteam ziet er ook behoorlijk sterk uit voor deze; afleveringsregisseur Takahiro Harada heeft credits variërend van Idolmaster tot Birdy the Mighty, terwijl storyboarder Takahiro Miura een soort actiespecialist lijkt te zijn, met regelmatige Ufotable-credits voor Demon Slayer en de verschillende aanpassingen van Fate. Gezien de gesplitste studioproductie van Spy x Family, zou ik me kunnen voorstellen dat het team genoeg tijd en middelen kreeg voor wat in wezen een second cut “tweede première” is. Laten we eens kijken wat ze te bieden hebben!
aflevering 14
“Ontmantel de tijdbom.” Jazeker, we doen het
Grappig met Yor’s duidelijke vooringenomenheid van deze OP. Ze krijgt al die fladderende dolksneden en uitbundig geanimeerde glimpen in de camera – waar is de Loidservice!?
Yor’s tegenblik op deze intimiderende hond is zelfs beter dan ik had verwacht. Ik dacht half dat ze gewoon het “dodelijke rode ogen” ding zouden doen dat ze gewoonlijk doen, maar in plaats daarvan ontblootte ze haar tanden in een hondachtige grauw. Ik koester die zeldzame momenten waarop Yor op een onaantrekkelijke manier eng lijkt; er is vaak een gevoel van ontkoppeling in hoe Yor wordt afgebeeld (moeiteloos cool en hot) versus haar werkelijke persoonlijkheid en bedoelingen, dus ik ben helemaal voor meer momenten die haar afbeelden als in wezen wild
Krijgt ook wat welkome innerlijkheid van Yor, aangezien ze actief haar gebruikelijke moorddadige instincten tempert om prioriteit te geven aan Anya’s veiligheid.
“Het spijt me dat ik zonder toestemming ben weggelopen.” ‘Ik moet met je praten als we thuis zijn.’ Oh, dit is allemaal zo goed. Het verwijderen van Loid uit de vergelijking voor deze ontmoeting heeft zijn vruchten afgeworpen. In het verleden was hij de verhalende lijm die deze ongelijksoortige karakters bij elkaar hield, maar nu is de algehele structuur strak genoeg om sequenties zoals deze te bieden, waarin Anya en Yor een duidelijke dynamiek creëren tussen hen beiden. Ze aarzelen steeds meer om de gezinsdynamiek te omarmen dan Loid, maar ze zijn ook serieuzer – ze leren elkaar in wezen hoe ze moeder en dochter moeten zijn in plaats van een script van Loid te volgen.
Aangrenzende spionagemissies zoals deze bieden het gezin ook mogelijkheden om zich te verhouden tot activiteiten waar ze al vertrouwd mee zijn. Geen van hen weet veel over het zijn van een familie, maar Yor is er vrij zeker van dat hij schurken stuurt.
De visioenen van deze hond zullen onze arme Anya traumatiseren. Ze ontvangt een reeks foto’s die aangeven dat Loid zal sterven bij de volgende terroristische aanslag en dat er onvermijdelijk oorlog zal volgen. Nu is het echt aan Anya om het land te redden!
God, ik vind het geweldig dat de verhalende oplossing voor Anya met deze korte pootjes is om gewoon een gigantische hond uit te vinden waarmee ze overal naartoe kan rijden. ingenieuze plot
Ze vereenvoudigen het conflict op dit punt slim, waardoor het team van Handler alle terroristen kan vangen behalve Keith. Dit is om meerdere redenen een goede keuze. Dit versterkt niet alleen Loids gevoel bij te dragen aan een grotere, betekenisvolle organisatie in plaats van de man te zijn die alles voor hen doet, maar het werpt ook licht op de dramatische variabelen naarmate we de climax van dit verhaal naderen. Op dit moment zijn de ondergeschikten van Keith een verhalende puinhoop; Keith is de enige die we nodig hebben voor deze laatste krachtmeting.
De terroristen verklaren trots dat ze van plan zijn een oorlog uit te lokken, waarop Handler reageert met een gedetailleerde beschrijving van wat oorlog werkelijk betekent voor de mensen die er middenin zitten. Het komt het dichtst in de buurt van deze show tot bloei van echte politiek, hoewel het ook in overeenstemming is met de waarden waar Loid vanaf het begin voor stond. Zijn hele motivatie is om meer oorlogsslachtoffers zoals hijzelf te voorkomen, meer tragedies zoals Handler beschrijft. Loid en zijn landgenoten zijn geen fantasten die hopen dit conflict volledig op te lossen; het zijn pragmatici die de weg van de minste schade zoeken, zich er altijd van bewust hoeveel mensen de gevolgen zouden ondervinden van hogere ambities
‘Ik ben het met je eens, handler. Ik ben de oorlog helemaal zat.” En hier definiëren we ook de prioriteiten van Loid: hij is gekomen om voor zijn gezin te zorgen, maar hij zal zichzelf nog steeds opofferen in de hoop dat minder kinderen lijden zoals hij.
Ahaha, de absurde hondenanimatie in deze show. Uitgeput van het rennen, neemt Anya’s hond de houding van een vermoeide oude man aan, rustend in een menselijke hurkzit in plaats van te gaan liggen als een hond.
“De bom ging af toen de wijzer bovenaan stond, wat betekent… ik kan de klok niet lezen!” Anya’s serieuze maar enigszins slecht uitgeruste pogingen om zich als een topspion te gedragen, zijn altijd goed voor een lach.
Als er geen tijd te verliezen is, grijpt de hond Anya eigenlijk bij het sweatshirt en draagt haar rond zoals een kat zijn baby’s draagt. geïnspireerd werk
“De explosie kan enkele onnodige slachtoffers maken… maar het zijn noodzakelijke offers voor ons doel.” Het is niet verwonderlijk dat de filosofie van Keith wordt neergezet als precies het tegenovergestelde van die van Loid, zonder rekening te houden met de levens die zijn opgeofferd voor zijn ambitie.
Sterkere grappen bouwden voort op het contrast tussen Anya’s zelfzuchtige spionagegekte en algemene aanbiddelijkheid; de show schakelt over naar dezelfde soorten close-shot, low-angle lay-outs die het gebruikt voor Loid’s spionagezaken, maar hier toegepast op Anya die haar kleine handschoenen aantrok en naar de bom staarde
Anya realiseert zich dat ze niet weet hoe ze een bom onschadelijk moet maken en besluit een bericht in ketchup op de deur te schrijven. Ze denkt hier eigenlijk behoorlijk snel onder druk, hoewel ik veronderstel dat ze ‘geholpen’ is door het feit dat ze door haar spionagedrama-fantasieën niet echt begrijpt hoe gevaarlijk het allemaal is. Net als die terroristische studenten, is ervaring de enige remedie voor naïef zelfvertrouwen.
Anya zegt letterlijk “mijn stervende boodschap”, dus ik ben een beetje verbaasd dat de vertalers het hebben veranderd in “mijn boodschap met bloed”. Een uitstervend bericht is een specifieke spionagedrama-trope, wat betekent dat de grap hier onnodig verloren gaat in de vertaling.
Man, alleen die ene foto van Anya en Yor in het appartement na de dood van Loid is hartverscheurend. Dit is een heel warm en optimistisch verhaal dat altijd het midden houdt tussen een uiterst tragisch verhaal.
“Dus dat was een bom, geen aubergine?” Anya zal haar tekenvaardigheid moeten verbeteren als ze van plan is de wereld op deze manier te blijven redden.
Om Keith op te sporen, lijkt het erop dat Loid zich voordoet als de minister zelf en zo de laatste dreiging uit zijn schuilplaats haalt. Verdomde Loid, het zal voor Anya moeilijk worden om je te redden als je zo door blijft gaan!
“Wat maakt het uit? De minister van het Westen is gek!” De show omarmt wijselijk de komedie van Loid in het kostuum van deze minister en maakt overal waanzinnige sprongen Ja, parkour was inderdaad de eerste passie van de minister
Het is gemaakt
Ah shit, het is het moment van de waarheid! Ik kan nauwelijks geloven hoe brutaal het is om een cliffhanger voor een aflevering te bouwen uit “Loid zal een hond moeten neerschieten”, maar ik denk dat we allemaal het antwoord weten, en toch was het een aangrijpende aflevering van begin tot eind. Een van de grootste sterke punten van Spy x Family is dat het spionagedrama niet alleen een tonale gimmick is; wanneer het wil, kan de show zelfs volledig overtuigende spannende sequenties voortbrengen, volledig leunend in de lay-outs en verlichting van actie- en noir-verhalen. De eigenlijke plot van deze kleine avonturen is net zo sterk; Ik was constant verrast en onder de indruk van Anya’s slimme acties en waardeerde de toegevoegde beloning van Loid die later liet zien hoe een pro met deze waanzin omgaat. Ik zou graag zien dat Yor iets meer te doen heeft, maar dat is zo’n beetje mijn enige klacht over deze actievolle aflevering!
Dit artikel was te geken mogelijk gemaakt door lezersondersteuning. Bedankt allemaal voor alles wat je doet.