Voel je je graag somber en onrustig? Wil je jezelf ook op de een of andere manier verliezen in deze stemming, je overgeven aan een sinistere, melancholische moedeloosheid? Let dus op de geest die uitgaat van het uitstekende debuutalbum van deze Chileense band. Sporae Autem Yuggoth arriveerde met zijn eerste volledige lengte van meeslepende doom-death. Afgaande op dit album hebben we misschien een nieuwe metaltitan die door het land zwerft (festivalorganisatoren: slaap niet met deze band).
De band adverteert zichzelf als “death-doom metal in de oude geest, die de donkerste en meest desolate sferen creëert zonder een sterk gevoel van authenticiteit en identiteit te verliezen”. Dat is zeker waar, de band probeert niet zomaar een kopie van door te geven Op weg naar Golgotha, mentale begrafenisof Hoe de bloem verdort en ik hoop dat niemand het merkt. Dit is een band met een eigen stem, diep en beklijvend.
De band belichaamt veel van dezelfde tropen als de Dark Descent-set, maar belichaamt veel andere stemmingen, geholpen door het griezelige toetsenwerk van Joan Sanchez. Er zijn ook de reverb-zware gitaarlijnen van José Gallardo. Deze elementen, gecombineerd, doen denken aan een andere reeks bands. Dat klopt, de band heeft een echte funeraire inslag. Fans van Scepticisme, ontmantelingHet is opgeroepen je zult hier veel vinden om van te houden (als het laatste, vooral als je echt van houdt Nachttonen aflopend Het is omhels de leegte).
Maar nogmaals, je kunt dat label ook niet zomaar op de band plakken, omdat ze de mogelijkheid hebben om kortere rippers zoals “Disintegration” uit te brengen die de luisteraar een leuke pauze geven tussen de mammoet op tracks ervoor en erna. Dat gezegd hebbende, deze twee nummers (“Colossus Larvae” en “Disguise The Odius Spirits”) zijn zo meeslepend dat ik het niet erg vind dat ze langer dan 10 minuten duren.
Ik waardeerde ook de ambient-tracks (6 en het dichtst bij 8) omdat ze goed op het album zijn geplaatst om het een filmisch gevoel te geven. Ze dienen als inleiding en uitloop naar het verschroeiende “Through Dominion To Interlude”, met een aantal hoogfrequente tremologitaren die afsteken tegen het verder sombere landschap.
Over het algemeen geeft het album je het gevoel een reeks lang begraven ondergrondse grotten, tombes en paleizen te verkennen. Het is een plek die wordt achtervolgd door oude geesten uit lang verdwenen rijken. Het is een teken van een geweldige band als ze erin slagen om lange, zware nummers te maken die ook tot de verbeelding spreken en ervoor zorgen dat je meer wilt horen.
Vergeetachtigheid is nog nooit zo geruststellend geweest.