Twee afleveringen op HBO De laatste van ons, de show heeft mijn hoge verwachtingen al overtroffen. We hebben nog een lange weg te gaan, maar hopelijk maken de studio’s gedetailleerde aantekeningen, want zo creëer je een getrouwe aanpassing van een videogame voor het kleine scherm.
Niet alles is perfect, onthoud. Net als de game blijft het tv-programma af en toe achter en bootst het de ergste trends na Levende doden. De actie is verrassend schaars en er zijn momenten van onnodige opvulling.
Dat gezegd hebbende, ik ben enthousiast over de resterende zeven afleveringen en (tot nu toe) volledig weggeblazen door deze adembenemende productie, die er alles aan doet om zo dicht mogelijk bij de game te blijven.
Hoe dan ook, hier zijn enkele gedachten over de eerste twee afleveringen.
Het veranderen van de schimmel is logisch
Elke aflevering begint met een flashback naar vóór de schimmelpandemie, waar we veel leren over de Cordyceps-schimmel en dergelijke. Deze sequenties, met name de eerste waarbij Dr. Neuman van John Hannah, zijn huiveringwekkend en informatief, maar overbodig. In het spel leren we details over de uitbraak door middel van gesprekken tussen Joel en Ellie, brieven en interacties met vreemden, wat ons begrip van de crisis vormt. Op deze manier worden we geblinddoekt in deze wereld van na de uitbraak gegooid, en een deel van het plezier komt van het samenvoegen van de stukjes van het mysterie. Waarom explodeerden de wolkenkrabbers van Boston in stukken? Waarom splitste de samenleving zich in verschillende facties? Waarom is iedereen zo verdomd verdrietig?
De scènes met de wetenschappers zijn intrigerend, maar voelen meer aan als afleveringsvuller dan als essentiële verhaalelementen.
Evenzo graaf ik de updates voor de schimmel. In plaats van sporen hebben we bijvoorbeeld een netwerk van paddenstoelen die de geïnfecteerden met elkaar verbinden, wat net zo eng is als het klinkt. Octopusachtige ranken komen uit de mond van een geïnfecteerde en klemmen zich vast aan een ander slachtoffer – en ja, het is behoorlijk raar.
Een geweldige proloog bepaalt het verhaal
De eerste aflevering begon met een knal en voegde weinig details toe aan het verhaal. We leren Joel’s dochter Sarah in meer detail kennen, waardoor haar dood nog moeilijker te zien is, en we krijgen de catastrofale gebeurtenissen van 2003 (gewijzigd vanaf 2013) op grotere schaal te zien – die vliegtuigcrash was episch. Regisseur Craig Mazin volgt de game op de voet, maar biedt enkele visuele hoogstandjes die de reeks meer filmisch maken dan een PS4-filmpje. Soms wilde ik op X drukken, maar dat komt waarschijnlijk door het spiergeheugen.
Waar aflevering 1 slaagde en faalde
De resterende aflevering was een ploeteren gevuld met langdradige uiteenzettingen en een paar onnodige veranderingen. In plaats van bij Joel te blijven, wijkt Mazin af en toe af om Tess te volgen tijdens haar tegenslagen en snijdt zelfs een tijdje naar Marlene en Ellie. Nogmaals, wat de game uniek maakte, was hoe spelers in een vreemde wereld werden geduwd, gezien door Joel’s ogen. We leren en ontdekken dingen wanneer hij dat doet, een benadering die elk nieuw detail kritischer maakt. Het deel met Marlene en Ellie in het tv-programma onthult essentiële informatie aan het publiek (Ellie is de remedie) en laat Joel in het stof achter om erbij te komen. Dit lijkt een misstap, maar ik zou te veel kunnen nadenken.
Mazin en Druckmann veranderen ook specifieke actiebeats. In het spel, voordat ze Ellie vinden, rennen Joel, Tess en Marlene weg van enkele FEDRA-bewakers. Deze reeks benadrukt het totalitaire karakter van de militante groep en de effectiviteit van Joel als strijder. Bij het concert arriveert hij en vindt Marlene gewond en omringd door dode lichamen. Ik begrijp dat je geen tv-personages kunt laten rondrennen die met stenen en flessen gooien en tijd verspillen met het verplaatsen van vuilnisbakken naar bruikbare posities. Toch kijk ik liever naar onze helden in de strijd dan 20 minuten te luisteren naar een mycoloog die uitlegt wat we al weten.
Ook neemt Marlene in het tv-programma afscheid van Joel met deze rare regel: “Verpest het niet.” Probeert de show de gemeenheid van Joel te verzachten? In het spel vraagt ze Tess en Joel om Ellie naar het Capitool te begeleiden, waar ze een team vuurvliegjes zal ontmoeten. Joel gaat met tegenzin akkoord en vertrekt met Ellie terwijl Tess met Marlene gaat om een wapenopslagplaats te bekijken. Iedereen begrijpt zijn rol zonder verdere provocatie. De regel “Don’t fuck that up” laat Joel klinken als een onbetrouwbare klootzak. Heeft hij het al eerder verknald? Zo ja, waarom zou ze willen dat hij deze cruciale taak op zich neemt?
Even later slaat Joel een FEDRA-bewaker in elkaar, een actie waar Ellie van lijkt te genieten. Ik verdiepte me in dit moment en hoe het Ellie geliefd leek te maken bij haar nieuwe vriendin.
Waar aflevering 2 slaagde en faalde
De tweede aflevering is een betere balans tussen drama en actie. We zien voor het eerst de geïnfecteerden – een angstaanjagend gezicht – ineengedoken bij een gebouw. Joel, Tess en Ellie banen zich een weg door een museum en blijven niet lang genoeg staan om de inventaris te bekijken! Kom op jongens! Je zult die willekeurige kogels later in de show missen.
Dan krijgen we een prachtige reeks met ons eerste paar clickers. Het ontwerp van deze sukkels is verbluffend – ze zien er precies zo uit als hun tegenhangers in videogames, maar zijn op de een of andere manier enger. Ik hou van het gebrek aan geïnfecteerde schermtijd. Te veel en ze worden overbodig. Deze gevaarlijke organismen zouden met mate moeten verschijnen en veel moeite vergen om ze te elimineren.
De serie slaat een scenario met een wolkenkrabber over en condenseert twee sequenties tot één. Hier wordt Marlene gebeten terwijl ze vecht tegen een clicker, en Joel en Ellie overleven het ternauwernood. Ik kan niet vertellen hoe geweldig deze hele reeks was. Pedro Pascal en Bella Ramsey waren hier zeer effectief. Het ontwerp van het wezen was uitstekend, terwijl de sfeer, verlichting en scores perfect waren.
Ook een pluim voor het VFX-team voor hun weergave van Boston. De laatste van ons Het tv-programma lijkt precies op het spel, tot aan de begroeiing die op de gebouwen groeit.
De enige andere merkbare verandering was de dood van Tess. Ze sterft buiten het scherm in het spel nadat ze enkele FEDRA-soldaten heeft tegengehouden. De show geeft haar een nobelere dood en stelt haar in staat om door een groep geïnfecteerden heen te schieten, net als ze op het punt staat te transformeren. Dit verandert het verhaal op geen enkele manier, maar nogmaals, er is iets griezeligs aan het horen van Tess buiten beeld schreeuwen vanuit het perspectief van Joel en dan de nasleep zien.
En als je een stel geïnfecteerden naar één locatie kunt lokken en ze opblazen, waarom bestaat deze pandemie dan nog steeds? Ik had dezelfde klachten bij Levende dodenwaar zombies fungeerden als een luciferdoosje, maar onze helden konden ze nog steeds niet overwinnen.
Het maakt niet uit. De meeste van mijn kritiek zijn kleine details. Ik vind de show over het algemeen leuk en ik ben geïnvesteerd, ook al weet ik al waar het allemaal naartoe gaat. Daar was het voor Oorlog der tronen boeklezers tijdens de eerste vier of vijf seizoenen van de tv-serie?
uitstekende cast
De laatste van ons het zou alleen werken als Joel en Ellie met zorg werden behandeld. Gelukkig leveren Pedro Pascal en Bella Ramsey. Geen van beiden lijkt op hun tegenhangers in videogames, maar ze channelen hun persoonlijkheden, en het acteerduo vertoont een ongelooflijke chemie die de komende maanden leuk zal zijn om naar te kijken.
De aflevering van volgende week bevat Bill, gespeeld door Nick Offerman, de perfecte cast die ik me herinner. Aan de andere kant ben ik blij dat het Mark Wahlberg niet is.