Het woord “sisu” is bijna onvertaalbaar, maar de meest nabije betekenis suggereert een onbreekbare vastberadenheid, die zelfs de dood lijkt te vermijden. Vastberadenheid is precies wat Korpi nodig heeft als hij, op weg naar huis met zijn fortuin aan goudklompjes bungelend aan de zadeltas van zijn paard, een stel norse nazi’s tegenkomt. De nazi’s vervoeren een soort ‘schat’ (hoewel deze gevangenen niet als zodanig worden behandeld), een groep Finse vrouwen. Ondanks hun inspanningen ontdekken de soldaten hun buit en beginnen ze ruzie te maken over de gewonnen prijs.
Het zou gemakkelijk zijn om naar de wrede bloederige film van schrijver/regisseur Jalmari Helander te kijken vanwege zijn uitbuitingscinema, spaghettiwestern en actie-roots uit de jaren 80, die zijn rijkdom te danken heeft aan respectievelijk films van Sergio Leone en “Rambo: First Blood”. Het karakter van de man van weinig woorden die Tommila uitbeeldt, is zeker geweven uit dezelfde stof als The Man With No Name van Clint Eastwood. Net als Rambo heeft hij ook een onwaarschijnlijk cv: Korpi is een voormalige soldaat van de speciale strijdkrachten die zo productief was in zijn moord op Russen tijdens de Winteroorlog (naar verluidt heeft hij 300 van hen vermoord om de moord op zijn vrouw en dochter te wreken) dat ze overwegen hem een onverslaanbare geest. Deze informatie is echter niet genoeg om de woeste commandant van de Duitse compagnie, Bruno (Aksel Hennie), tegen te houden. Nu de oorlog ten einde loopt en het spook van oorlogsmisdaden opdoemt, ziet Bruno goud als zijn toegangspoort tot toekomstige straffen. In hun gevecht verzamelt de film lichamen zo hoog als het aantal doden van Rambo. Maar “Sisu” is meer dan alleen bloedbadpret.
Traditioneel zijn garimpeiros symbolische voorbode geweest van kolonisatie en landdiefstal. Ze arriveren om vitale hulpbronnen over te hevelen uit een gebied dat behoort tot een lokale inheemse bevolking. In Amerika zijn de goudkoorts een verlengstuk geweest van het manifeste lot. Maar Helander verandert op subtiele wijze deze historische verwachtingen.
Het is bijvoorbeeld veelzeggend hoe Helander en cameraman Kjell Lagerroos het sombere Finse landschap in beeld brengen: een desolaat hellelandschap geteisterd door kraters, afgebrande dorpen, opgebouwd uit lichamen die bungelen aan telefoonpalen. De hele infrastructuur van het land, van de bodem tot de communicatiemiddelen, werd kapot gemaakt door kogels, bommen en landmijnen. Wanneer Korpi de stille grond rond de kreek openbreekt om de film te openen en gaten graaft die op kraters lijken, doet hij dat niet om zijn fysieke definitie te vernietigen. Hij is een lokale man die zou kunnen worden geïnterpreteerd als het nemen van het goud om een van de weinige overgebleven hulpbronnen van zijn land te beschermen. De nazi’s worden natuurlijk voorgesteld als de kolonisten, die proberen de enige schat te stelen die ze in dit land niet hebben vernietigd. Het is een opwindende ondermijning van het historische beeld van de goudzoeker om een diep nationalistische boodschap in te prenten.