De makers van “Sick” verspillen geen tijd aan het rommelen met hun publiek. Eerst volgen we Tyler (Joel Courtney) door de lege schappen van een grote Walmart-achtige winkel. Er volgt een bekende maar goed geacteerde confrontatie: iemand kijkt naar Tyler, sms’t hem vanaf een onbekend nummer en fotografeert hem uit het zicht. Tylers stalker draagt een bivakmuts. Hij volgt Tyler terug naar zijn appartement en probeert hem met een groot jachtmes op pad te sturen.
Bovendien heeft het tempo van deze openingsscène een onverwacht gevarieerd tempo, vooral gezien de trage start. Voordat Tyler wordt aangevallen, krijgen we net genoeg tijd om de sombere sfeer van zijn appartement op te snuiven, wat ook schokkend is na de tegelijkertijd enorme en hypergecompartimenteerde onvruchtbaarheid van de eerder genoemde Walmart-kloon.
Het geweld in deze tafereelscène is ook verontrustend, niet alleen vanwege de brutaliteit van de spetters, maar ook vanwege het meedogenloze gebruik van rigide actie-cuts, extreme (maar coherente!) close-ups en subtiel desoriënterende lange takes van regisseur Hyams. Het zou gemakkelijk zijn om het polijsten en uitvoeren van deze generieke setup over het hoofd te zien, vooral omdat Tyler kort daarna verdwijnt.
Maar Tyler is niet echt uit beeld, al wordt hij meteen vervangen door de echte ster van ‘Sick’. Parker (Gideon Adlon), een goedaardige, egocentrische student, trekt zich samen met zijn beste vriendin Miri (Beth Million) terug in een afgelegen huis aan het meer. Miri zucht en haalt haar schouders op tegen Parker, terwijl het verwaande karakter van Adlon alles vermijdt behalve het najagen van simpele genoegens: overdag bruin worden, ‘s avonds een op afstand bedienbaar vuur en een joint met een paar snacks voor het slapengaan. Vertegenwoordigers van de buitenwereld onderbreken soms de vakantie van Parker, maar het is niets dat ze niet aankan. Zoals zijn onwetende partner, DJ (Dylan Sprayberry), die Parker onaangekondigd volgt naar de hut. Of wie Parker griezelige sms’jes stuurt vanaf een geheim nummer. Parker herinnert DJ eraan dat ze een open relatie hebben omdat hij wanhopig nerveus is over een suggestieve Instagram-post. Parker blokkeert ook het mysterieuze sms-bericht. “Probleem opgelost”, zegt ze hoopvol.
Dat is het natuurlijk niet, maar dat is een groot deel van wat ‘Sick’ zo opwindend maakt: het is een foto met een hoog aantal lichamen en regels die direct worden begrepen, zoals je je kunt voorstellen aan de hand van de cryptische post-‘Scream’-sms’jes – ‘I wil je een feestje?” – die Tyler en Parker ontvangen. (Scream-scenarioschrijver Kevin Williamson wordt ook gecrediteerd voor het co-schrijven van Sick.) En na ongeveer 38 minuten ontmoet DJ een andere bivakmuts-dragende stalker, en deze is net zo meedogenloos als de vorige. Bloed vliegt, ledematen vallen eraf en er volgt een hectische achtervolging. Er zijn onderweg enkele verwachte plotapparaten, maar als je te hard nadenkt over de integriteit van je wifi en autobanden, ben je waarschijnlijk niet het juiste publiek voor dit soort films.