ComingSoon Senior Editor Spencer Legacy sprak met school geesten showrunner en uitvoerend producent Oliver Goldstick en mede-makers en uitvoerende producenten Nate en Megan Trinrud over de mysterieuze dramaserie. Het trio besprak de aantrekkingskracht van de mysteries en ervaringen uit het echte leven achter het concept van de show. De serie wordt nu gestreamd op Paramount+.
“In de serie onderzoekt Maddie, een tiener die vastzit in het hiernamaals, haar mysterieuze verdwijning”, luidt de synopsis. “Maddie gaat op reis om misdaden op te lossen terwijl ze zich aanpast aan de middelbare school in het hiernamaals, maar hoe dichter ze bij het ontdekken van de waarheid komt, hoe meer geheimen en leugens ze ontdekt.”
Spencer Legacy: Oliver, je hebt een aantal zeer geliefde shows geschreven en geproduceerd. Hoe zit het met School Spirits die echt je aandacht trokken en je enthousiast maakten?
Oliver Goldstick: het centrale personage [and] het idee van verschillende tieners uit verschillende tijdperken die met elkaar omgaan. Ik hield van de metafoor van ontkoppeling. Ik heb twee tieners en ze wonen nu bijna twee jaar op hun kamer. Toen ik dit las, moest een van hen terug naar school met een masker op en wist niet hoe hij daarmee om moest gaan. En ik dacht: “Dit is echt resonerend.” Wanneer ik lees Kleine leugenaars – wat het ook was, 2010 – smartphones werden gewoon in de handen van kinderen gelegd. Ze waren er echt nog niet. Het hele idee van cyberpesten, hoewel ik de MySpace-verhalen kende en er al groot nieuws was, was dit het begin van iets. Het idee dat je 24/7 gepest kon worden was onvermijdelijk.
Ik wist dat deze show resoneerde. Ik wist dat het een snaar zou raken. En ik had zin toen ik las school geesten, en ik probeer hier niet pretentieus te zijn, maar ik had het gevoel dat het meer resoneerde dan “Oh, gewoon een YA-serie”, dat er iets aan was dat gewoon resonerend en relevant was. En grappig trouwens. Heb ik dat ook genoemd? Het zijn leuke personages en ik vind het geweldig dat het een gemakkelijke categorisatie tart, dat het een show is die oprecht maar eng is en je verrast, en niet veel dingen, weet je? Met onverwachte momenten in elke aflevering,
Nate en Megan, een geest die zijn eigen moord oplost, is een heel aantrekkelijk idee. Wanneer heb je dit concept bedacht en hoe is het eigenlijk tot stand gekomen?
Nate Trirud: Nou, ik denk dat we het idee bijna tien jaar geleden hadden. Megan en ik hadden een ongebruikelijke jaren ’20. We gingen allebei naar de universiteit en verlieten onze kleine geboorteplaats om de grote steden onder ogen te zien, en kort nadat we allebei op onze verschillende bestemmingen waren aangekomen, werd onze vader – die worstelt met alcoholisme – erg ziek. Dus uiteindelijk gingen we terug naar ons kleine stadje, terug naar het huis van onze ouders. We woonden een aantal jaren in onze kinderslaapkamers terwijl we probeerden erachter te komen hoe ons nieuwe leven eruit zou zien.
En ik denk dat er een punt was waarop we het hadden over: “Wat moeten we schrijven om dit te bespreken?” En op dat moment voelden we ons allebei een beetje dood van binnen. Dus voor ons wilden we een verhaal schrijven over iemand die zich dood voelde of dood was en probeerde uit te zoeken hoe hij zich weer levend kon voelen. Zo zeggen we vaak school geesten het is niet alleen een coming of age-verhaal – het is een comeback-verhaal. Voor ons is dit buitengewoon nuttig geworden bij het verwerken van onze eigen situatie en het delen ervan met anderen.
Megan Trirud: Ik denk dat dat er ook een groot deel van uitmaakt, toen we begonnen te verwerken wat we doormaakten, realiseerden we ons dat ons verhaal niet bijzonder uniek was. Er waren zoveel mensen die hetzelfde doormaakten op hetzelfde punt in hun leven. We dachten dat het een geweldige manier zou zijn om hierover in deze vorm te kunnen praten, een bredere discussie te voeren met mensen die met dezelfde kwesties te maken hebben.
Nate Trirud: En we houden ook van de film Spook vanaf 1990.
Megan Trirud: Wij houden ook van de film SpookJa.
Oliver Goldstick: Er was hoop aan het einde van deze reis voor hen. Ik denk dat het voor Nate en Megan als schrijvers niet nihilistisch was. Uiteindelijk zul je niet bepaald worden door het ergste dat je ooit is overkomen, en ik denk dat dat me als schrijver erg opwond omdat we door een donkere tijd gingen. We zijn er nog steeds niet uit, maar het was een donkere periode in 2021 toen ik het script voor het eerst las. Ik had het gevoel dat ze iets probeerden te schrijven dat echt resoneert maar ook jonge mensen inspireert.
Oliver, je hebt ervaring met het schrijven van mysterieshows zoals Pretty Little Liars. Wat is er met dit genre dat je steeds terugbrengt?
Oliver Goldstick: Omdat er een motor is – het is erg leuk! Ik hou van de wendingen. Ik hou van wendingen. Vertel me op deze leeftijd of ik gek ben, middelbare school, overdreven dramatisch. De middelbare school is een tijd in je leven waarin mensen veranderen en je denkt dat je iemand vertrouwt op donderdag en je gaat maandag weer naar school en je denkt: ‘Wie ben jij? Waarom heb je het geboord? Dat doet pijn! Ik kan je niet eens aankijken! Haal het uit je neus!” Ik bedoel, wat het ook is, het is alsof je denkt dat je mensen kent, maar dat doe je niet, omdat iedereen identiteiten probeert. Iedereen probeert erachter te komen wie ze zijn.
En ik denk dat het toevoegen van een moordelement, een moordmysterie aan dat of mysterie-element, een show eigenlijk op een meeslepende manier drijft, omdat je echt wilt weten, waar gaat dit heen? En ik zei eerder, Spencer, dat ik aan een show heb gewerkt – met Kleine leugenaars – waar de stoute meid wilde, toch? Dit is echt interessant omdat Maddie het niet zag aankomen. Ze is geen doelwit. Dus wat is er met deze persoon gebeurd? Waarom? Het is geen evident verhaal. Het is alsof je de ui echt moet schillen om te zeggen: “Wat ging er mis? Hoe is dit met deze persoon gebeurd?”