Fri. Mar 29th, 2024


Wat heeft het verhaal van Kabou ons te vertellen? Welke boodschappen worden overgebracht? Diop geeft in zijn film geen antwoord op deze vragen. In plaats daarvan stelt “Saint Omer” alleen de vragen, hoewel er niets “gewoon” aan die benadering is. Door de vragen en wervelingen van empathische identificatie tussen Rama (Kayije Kagame), die het proces bijwoonde, en Laurence (Guslagie Malanga), de beschuldigde vrouw in de beklaagdenbank, te presenteren, laat Diop de film resoneren met angsten, zelfs verwarring en de onderstroom. van ondergrondse invloeden. We weten niet altijd waarom iets ons raakt. Voor een kunstenaar is het genoeg om te weten dat de diepten zijn geroerd. zei diop Verscheidenheid“Ik wilde mijn ervaring herscheppen van het horen van het verhaal van een andere vrouw terwijl ik mezelf in twijfel trok, mijn eigen moeilijke waarheden onder ogen zag. Het verhaal moest een reeks emotionele toestanden traceren die tot catharsis kunnen leiden. Het is als versnelde psychotherapie.”

Rama, een romanschrijver en professor, wordt voor het eerst gezien als een lezing over Marguerite Duras (wiens invloed op “Saint Omer” voelbaar is in haar provocerende stiltes, haar centralisatie van vrouwen en haar interesse in wat er in de zogenaamde marges gebeurt). Rama is een vervulde vrouw, in een gelukkige relatie, met een baby op komst. Ze onderzoekt haar volgende boek, een moderne versie van Medea. In Saint-Omer ontvouwt zich een ander verhaal, een met echo’s van Medea. Misschien zegt ze tegen zichzelf dat het allemaal voor onderzoek is, maar zonder echt te weten waarom, pakt Rama een kleine koffer en reist naar de stad. Ze zit in de rechtszaal en kijkt hoe Laurence naar de tribune loopt, een eenzame figuur, zonder familie, zonder connecties met de wereld om haar heen. Rama’s kijken is ons kijken. Maar er zijn momenten waarop Rama’s aandachtige gezicht onze meest directe ‘invoer’ is. Laurence vertelt zijn verhaal direct, ook wanneer de reacties trauma, terreur en ambivalentie uitdrukken. De rechter (Valérie Dréville) lijkt geïnteresseerd te zijn in wat hier in hemelsnaam is gebeurd, maar blijft verbijsterd door sommige reacties van Laurence. Het gevoel van Laurence als ‘ander’, als iets buiten het ‘normale’ rijk van het Franse leven, hangt in de lucht van de rechtszaal. Aanklagers verhoren en dringen aan, advocaten van de verdediging komen tussenbeide. Een groot deel van het script is overgenomen uit de daadwerkelijke transcripties van de oorspronkelijke proef.

Om te beschrijven wat er in “Saint Omer” gebeurt, beroof je het in zekere zin van zijn opwindende lading. Cinematografe Claire Mathon (die ook “Portrait of a Lady on Fire” maakte) weifelt tussen een heldere (maar mooie) stijl – geen stilistische hoogstandjes die afbreuk doen aan Laurence’s getuigenis en Malanga’s meeslepende optreden – en een meer impressionistische stijl. flashbacks, homebeelden, allemaal terwijl Rama’s emotionele leven uiteenvalt, alleen in haar hotelkamer, gebombardeerd door emoties over de baby in haar baarmoeder, herinneringen aan haar eigen moeder en de ervaring een vreemde te zijn (zelfs als ze in Frankrijk is geboren). ). Kagame’s werk in deze scènes is ontroerend en hartverscheurend. Het ware aspect van de misdaad bloedt door in het personeel en het personeel wordt weer voor de rechtbank gebracht. De tweerichtingsstroom is het ritme van “Saint Omer”, waardoor de film het tegenovergestelde is van een sensationele weergave van een echte misdaad.

By Orville Anderson

Professional Writer | Published Author | Wordsmith | Lover of Literature | Crafting stories that captivate and inspire | Seeking to connect with fellow wordsmiths and literary enthusiasts | Let's embark on a journey through the power of words | #Writer #Author #LiteratureLover