Juli debuteert in Rilakkuma en Kaoru met een explosie van kleur, terwijl de uit papier gesneden illustraties alle Kaoru’s zomerfantasieën verheerlijken. Stop-motion is zo’n arbeidsintensieve animatiemodus dat de esthetische grenzen ervan nog minder worden verkend dan bij handgetekende animatie; in scènes als deze parade van dromen maken we kennis met nieuwe horizonten van mixed media-animatie. Personages van vilt en klei zijn gelaagd bovenop uitgesneden papiercomposities, met dikke stukken geverfd hout of karton die een illusie van diepte creëren, alsof we naar een geanimeerd pop-upboek kijken. In Kaoru’s dromen werpen mannen zich voor haar neer en bieden ze turbulente romances en smakelijke snacks aan.
Helaas kan ze zelfs in Kaoru’s fantasieën niet kiezen tussen de man die takoyaki aanbiedt of de man die edamame aanbiedt. Kaoru’s besluiteloosheid is een vertrouwd en melancholisch gevoel; Ik kan me zeker verhouden tot hoe tegenwoordig, zelfs mijn dromen worden verfraaid door mijn reeks angsten, mijn onderbewustzijn is nog steeds niet in staat de lijkwade van zelfbewustzijn en onzekerheid op te tillen die mijn wakkere uren achtervolgt. Dromen en nachtmerries zijn min of meer hetzelfde in vergelijking met de eenvoud van de kinderwens. Als kinderen zijn onze verwachtingen en angsten duidelijk: we willen dat nieuwe speeltje, we zijn bang voor dat enge monster. De eenvoud van deze motieven voeden simpele dromen en nachtmerries, maar als volwassene is er altijd een element van zelfobservatie dat onze motieven kleurt, evenals een voortdurend besef van hoe elke actieve keuze een bepaald aantal gemiste kansen met zich meebrengt.
“Takoyaki versus edamame” is de geest die de ontelbare dagelijkse keuzes die we maken repeteert en herziet die het permanent onmogelijk maken om een andere weg in het leven in te slaan, een verlies waarvan we ons pas bewust worden naarmate we ouder worden. Er is een bittere ironie in het feit dat zoveel van de meest fundamentele keuzes in ons leven worden gemaakt voordat we de schat aan ervaring hebben die nodig is om echt de waarde van die keuzes te begrijpen en wat we ervoor opofferen. Maar misschien is dat ook nodig – misschien is het juist de zorgeloze vrijheid van de puberteit die ons het vertrouwen geeft om die keuzes te maken, opgelucht door het gevoel van verlies dat zelfs ‘takoyaki versus edamame’ zo’n moeilijke vraag maakt.
De conclusie van deze reeks is een even vertrouwd als even somber gevoel: Kaoru wordt wakker in bed, is even teleurgesteld in zichzelf omdat ze geen keuze heeft gemaakt, en kijkt dan om zich heen om te herkennen wat ze heeft gedaan. eigenlijk daadwerkelijk gekozen. Wakker worden is het vaak tragische eindpunt van de kwestie van “takoyaki of edamame” – je debatteert in gedachten en geniet van de mogelijkheden, en dan ben je plotseling wakker en wordt je onmiddellijk geconfronteerd met de resultaten van welke keuzes je ook hebt gemaakt. hebben gedaan in je leven. Het is geen wonder dat in slaap vallen en wakker worden twee van de meest emotioneel geladen momenten van de dag kunnen zijn; zonder actieve taken die je energie verbruiken, zijn dit de momenten waarop je wordt geconfronteerd met die plons koud water van wat je eigenlijk met je leven hebt gedaan.
Maar er is geen tijd voor geweeklaag – de zon is opgekomen en het is een prachtige dag, met krekels die fluiten in de wind. De openingsshots van Kaoru’s appartement dienen als een warme herbevestiging van de mooie esthetiek van deze show, en geven een visie van huiselijk comfort die snel het verdriet verdrijft van wakker worden in je eigen huid. Even kan Kaoru zich verheugen over de geneugten die gepaard gaan met de keuzes die ze heeft gemaakt: deze bruisende buurt, die goed onderhouden tuin en de algemene voldoening van het bezitten van haar eigen domein. Dan belt je moeder.
Het daaropvolgende gesprek omkadert de dreiging van besluiteloosheid door een universeel debat: de eeuwige strijd om te proberen enige autonomie van je ouders te behouden in je volwassen leven, terwijl je toch ondersteunend bent en ook deel uitmaakt van hun leven. Kaoru’s broer en ouders runnen de kersenboerderij van de familie en haar moeder wil dat ze terugkomt en ook helpt. Haar moeder beweert dat ze haar beter zullen betalen dan ze verdient bij haar huidige kantoorbaan, maar wat betekent het echt om betaald te worden door een lus van het eigen geld van je familie? Door deze baan en dit appartement te behouden, behoudt Kaoru ook een gevoel van persoonlijke autonomie, wetende dat ze haar eigen keuzes maakt en haar eigen pad volgt. Is het lafheid om terug te gaan naar de familie of gewoon kinderlijke ijver? Als Kaoru’s moeder zegt “je wordt er niet jonger op”, is dat dan een stille erkenning dat haar dochter als zelfstandige heeft gefaald en daarom moet terugkeren naar het familienest? Zelfs als je ouders je proberen te beschermen, kan de zorg waarmee ze je behandelen een uiting van schaamte lijken.
Kaoru antwoordt met “Ik heb mijn eigen verantwoordelijkheden en ik kan zo niet uitgaan.” Kaoru probeert de zin van haar leven buitenshuis te bevestigen – als haar werkverantwoordelijkheden essentieel zijn, dan heeft ze echt een nieuwe plek voor zichzelf gevonden en is haar onafhankelijkheid niet zomaar een fantasie. Haar moeder weigert te geloven dat dit waar is en zegt dat haar verantwoordelijkheden “waarschijnlijk zo klein zijn als die van een mier”. En de angel komt aan het einde van het gesprek, wanneer de moeder vraagt: “Je hield van kersen toen je klein was, nietwaar?” De implicatie is duidelijk: Kaoru’s moeder ziet Kaoru nog steeds als een te groot kind dat driftbuien krijgt omdat ze nog niet naar huis wil.
In Kaoru’s gedachten staan de kersen en haar eigen “mieren” -carrière op een angstaanjagende schaal tegenover elkaar. We hebben de neiging om die momenten van crisis en beslissingsverlamming te ervaren wanneer we op deze manier worden uitgedaagd – Kaoru deed het prima met haar baan, of maakte zich er in ieder geval geen zorgen over voordat haar moeder belde, maar nu moet ze de mogelijkheid onder ogen zien dat haar baan heeft echt geen zin. Eerlijk gezegd heeft deze dynamiek vaak de neiging om mijn eigen weegschaal naar de onafhankelijke kant te duwen; door de jaren heen is niemand in de buurt van mijn ouders gekomen in hun vermogen om onzekerheid over mijn keuzes uit te lokken, en dagelijks leven met die onzekerheid zou meer zijn dan ik zou kunnen verdragen.
Maar net als bij de brokken en hun wisselende selectie van snacks, worden Kaoru’s carrièrezorgen uiteindelijk aan de kant gezet terwijl ze zich aan andere taken wijdt en zich voorbereidt op een aankomend zomerfestival. De reis van Kaoru en haar metgezellen naar het evenement wordt weergegeven door middel van de meest schattige mid-range shots van deze productie, waarin vaste terraria bewegen met beweging en gloeien van licht achter de vervormde personages. Terwijl Rilakkuma en Kaoru zich vaak concentreren op de vervreemding van het moderne leven, gaan de lay-outs en esthetische hulpmiddelen die worden gebruikt om dit gevoel van isolatie over te brengen, er natuurlijk ook tegen in, door de wereld als gezellig en vertrouwd te visualiseren. De spanning tussen deze twee instincten voelt als een miniatuurshow: het leven zit vol teleurstellingen, maar het is ook mooi en vol mogelijkheden.
Gepresenteerd met alle vele mogelijkheden van het zomerfestival, besluit Rilakkuma dat hij dango wil en gaat er meteen om vragen. Kaoru’s andere metgezellen zijn even besluitvaardig, pakken met gemak snacks en dansen vrolijk met de verzamelde deelnemers. Haar gemakkelijke zekerheid versterkt alleen maar de overtuiging dat Kaoru heeft verloren; wat Rilakkuma’s “realiteit” ook is (zoals Calvin & Hobbes, het lijkt gewoon niet zo belangrijk om te definiëren), het dient meer direct als een uitdrukking van Kaoru’s innerlijke kind, in staat om alles wat voor haar ligt te omarmen om de beste te zijn wat je hem op dit moment ook aanbiedt. In hun kinderlijke eenvoud missen ze de twijfel aan zichzelf en de kennis van verlies die met de jaren gepaard gaat, terwijl Kaoru hun zekerheid aan de buitenkant alleen maar kan benijden.
Zelfbewustzijn kan een vreemde last zijn, en als je niet al geneigd bent om zelfverzekerd en zeker te zijn van je beslissingen, kan het vaak ronduit overweldigend aanvoelen. Het is een wreed feit dat hoe meer je nadenkt over de opties die je worden aangeboden, hoe minder gelukkig je bent met wat je ook kiest. Dat komt omdat geluk vaak niet voortkomt uit de daadwerkelijke resultaten van je keuzes – het komt uit het vertrouwen waarmee je ze maakt, het vertrouwen dat je verlangens in realtime worden gevalideerd. Als je jong bent, heb je weinig keuzes en weinig verlangens; als je ouder wordt, word je omringd door oneindig veel mogelijke keuzes, de diversiteit van de dingen die je bent ik kan kies ervoor om te proberen het bereiken van geluk door je keuzes nog onmogelijker te maken.
En dus doet Kaoru wat ik gewoonlijk doe als ik word geconfronteerd met beslissingsverlamming en de daaruit voortvloeiende schaamte omdat ik het type persoon ben dat altijd lijdt aan beslissingsverlamming: ze pakt een biertje. Terwijl ze bij de rivier zit te dagdromen, wordt ze opnieuw belaagd door stukjes fantasie en kan ze opnieuw niet kiezen tussen takoyaki en edamame. Maar als ze haar ogen opent, ziet ze een van elk in haar handen: haar vrienden hebben beide snacks gekocht en delen ze graag met haar. Zoals de esthetiek van Rilakkuma en Kaoru consequent bevestigt, moeten we, ondanks al onze angsten, teleurstellingen en faalangst, niet vergeten dat de wereld om ons heen een genereuze plek is en dat momenten die we delen met vrienden waardevol zijn en de moeite waard zijn. . ‘ belichaamt niet noodzakelijkerwijs de ‘best mogelijke reeks keuzes’ die u door het leven had kunnen helpen. Zijn reeks keuzes leidde er tenslotte toe deze moment, juist? En is dit moment niet bijzonder?
Terwijl Kaoru klaagt over haar besluiteloosheid, begint het vuurwerk en verlicht de lucht. Rilakkuma nadert, raapt de takoyaki en edamame op en kauwt vrolijk op beide. Kaoru vraagt aarzelend “is het goed als ik niet kies”, waarop hij meteen knikt. We hoeven onszelf de goede dingen in het leven niet te ontzeggen omdat we bang zijn ze te verliezen, en we hoeven er niet van uit te gaan dat elke keuze ons zal overleveren aan een of ander vreselijk en onvermijdelijk lot. Onze keuzes zijn onafhankelijk, de volledige gevolgen ervan gaan ons bevattingsvermogen vaak te boven en de dagelijkse gang van zaken gaat toch door. Besluiteloosheid is uiteindelijk jouw keuze en met minder interessante gevolgen.
En het blijkt dat het proberen van beide Kaoru een belangrijke openbaring biedt: beide zijn heerlijk. Er was immers geen verkeerde keuze, alleen de keuze die ze maakte en het vertrouwen waarmee ze die maakte. Uiteindelijk, net zoals de angst om te kiezen ons zelfbewustzijn is, zo ook de klaagzang over latere teleurstelling; als we openstaan voor wat er komt, kunnen veel keuzes “juist” zijn. Deze onthulling wordt op veel grotere schaal geherformuleerd wanneer Kaoru weer aan het werk gaat en tot haar verbazing hoort dat “haar mooie handschrift goed wordt herkend in dit bedrijf”. Hoewel er maar een beetje twijfel nodig is om ons onze keuzes in twijfel te laten trekken, is er ook maar een beetje geloof en aanmoediging nodig om ons schip weer op de rails te krijgen. Ga dan. Eten. Proberen. Misschien is edamame niet naar je zin, en misschien is een bepaalde manier niet geschikt voor jou. Oké, we worden er misschien niet jonger op, maar we verouderen ook behoorlijk langzaam. Er liggen altijd de keuzes van morgen voor ons.
Dit artikel was te geken mogelijk gemaakt door lezersondersteuning. Bedankt allemaal voor alles wat je doet.