Thu. Mar 28th, 2024


In de keuken van het clanhuis maken de eigenzinnige patriarch Quimet (Jordi Pujol Dolcet) en zijn stille bejaarde vader Rogelio (Josep Abad) ruzie. De grond waarop ze sinds de Spaanse burgeroorlog hebben gewerkt, is niet van hen, maar van de Pinyols, rijke landeigenaren die hebben beloofd nooit meer van hen te stelen. Maar zonder contract besloot de zoon van Pinyol die belofte in te trekken en winstgevende zonnepanelen te installeren.

De enige optie van Quimet om op het land te blijven, is stoppen met boeren en werken om de nieuwe technologie in stand te houden. Het is een verhaal zo oud als de tijd, over hoe de duizelingwekkende stroom van moderniteit en ambitie oude manieren van leven verplettert. De opvallende Maltese “Luzzu” van vorig jaar bood een vergelijkbare kijk op de ellende van generaties vissers in dat mediterrane land.

Simóns instinct om naturalistische uitvoeringen uit te lokken – weergegeven in zijn speelfilmdebuut “Summer 1993” – gaat samen met een opmerkelijk onopvallende verhalende structuur die ons in staat stelt om binnen te treden in de levens van deze mensen, collectief en individueel. Bij elke opname komt er in een vloeiende rotatie nieuwe informatie over een van de leden van deze plichtsgetrouwe familie naar boven. Bepaalde sequenties in de tweede helft van dit levensdrama slepen zich voort, maar vinden uiteindelijk hun weg naar een bevredigende oplossing.

Voor haar eerste optreden als regisseur nam Simón het risico een kinderhoofdrolspeler te hebben zonder eerdere acteerervaring. Ze breidt dit uit in ‘Alcarràs’, waarbij ze levendige afbeeldingen krijgt van het alledaagse gedrag en de interacties van een hele cast van nieuwe acteurs die, bijna schokkend gezien hun relatie, geen familie zijn. Net als in “Zomer 1993” betaalt de weddenschap veel uit, waarbij Pujol Dolcet en Abad de meeste lof verdienen.

Bij de jongere generatie varieert de belangstelling voor het arbeidsintensieve bedrijfsleven. Roger (Albert Bosch), de tienerzoon van Quimet, is zo trots op de vruchten van zijn handenarbeid dat zijn vader jaloers is op zijn gebrek aan interesse in school. Haar zus daarentegen, Mariona (Xènia Roset), danst het liefst met haar vrienden op moderne muziek. Ze heeft een hekel aan de machodynamiek die Quimet en Roger aan de dag leggen om de controle over de vrouwen in het gezin te laten gelden.

By Orville Anderson

Professional Writer | Published Author | Wordsmith | Lover of Literature | Crafting stories that captivate and inspire | Seeking to connect with fellow wordsmiths and literary enthusiasts | Let's embark on a journey through the power of words | #Writer #Author #LiteratureLover