Best in Show is een koppeling tussen het Bomo Illuma-segment, waarin Jane een voormalige minnaar genaamd Tayo (Chido Nwokocha) ontmoet op een strand waar tien jaar eerder pijnlijk duidelijk werd dat raciale en culturele verschillen (ze is blank, hij is zwart) waren voorbestemd om te voorkomen dat ze ver zouden gaan; en het Jeong-segment, dat Jacobs herenigt met “Community” co-ster Joel McHale, als een andere oude vlam van Jane. Illuma’s inzet van verschillende texturen, kleuren en verlichtingsschema’s om het verleden en het heden te contrasteren, roept het werk van Barry Jenkins op, en het is opmerkelijk hoeveel pijnlijke details het segment weet over te brengen over waarom het paar faalde zonder iets uit te leggen. . Veel van het dramatische zware werk wordt gedaan door middel van close-ups door Jacobs en Nwokocha en door de partituur van Alex Krispin, die dient als een endoskelet voor het hele project, hoewel dit aspect van zijn functie heel subtiel wordt verkondigd.
Het segment van Jeong is het tegenovergestelde: het personage van McHale ontmoet de heldin op een wandelpad, wat leidt tot een walk-and-talk die voelt als het antwoord van deze film op Richard Linklaters filmserie ‘Before’. Het middelpunt is een bijna zes minuten durende non-stop opname van de personages die praten over fouten en spijt uit het verleden, gammele heuvels achter hen. De dialoog is griezelig zoals serieuze gesprekken met ex-vrienden vaak zijn. Het is net zo gênant en hartverscheurend als een uitwisseling van bekentenissen die in het openbaar wordt afgeluisterd. Jacobs en McHale hadden een zinderende komische chemie op ‘Community’, en Jeong putte zeker uit zijn bekendheid met hen als artiesten en mensen. Maar er gebeurt hier meer dan fanservice. Beide artiesten laten kanten van hun talent zien die “Community” nooit heeft aangeboord. En er is een rauwe kwetsbaarheid voor beiden die ontwapenend is.
Vond ik “The Seven Faces of Jane” leuk? Ik hou van het idee ervan, ik vind het geweldig dat het bestaat, en ik weet niet zeker hoeveel ik voor of tegen kan zeggen, aangezien al het goede en slechte is ingebouwd in de methoden waaraan de artiesten en filmmakers zich hebben gecommitteerd. Het recenseren van zo’n ongewone film, ongeïnteresseerd in het volgen van conventionele regels en toegewijd aan het concept van vrijheid (de gevolgen zijn verdoemd) is misschien als het recenseren van een spelletje schertsvertoningen. Meestal is het maar een spel, iets wat je doet om tijd met vrienden door te brengen. Maar af en toe tovert iemand een titel uit de hoge hoed en vertolkt die met zo’n virtuositeit dat je zin krijgt om een Oscar uit te reiken. Jammer dat het op dit platform niet mogelijk is om elk segment van een bloemlezing een eigen sterbeoordeling te geven. Als dat zo was, zouden de segmenten van Jeong en Illuma drie en een halve ster krijgen. De rest varieert van een halve ster tot twee: je herkent ze als je ze ziet.