Het eerste “Little Richard Awards Show Moment” was tijdens de Grammy’s van 1988, toen hij en Buster Poindexter (ook bekend als David Johansen, voormalig frontman van de New York Dolls) de prijs voor beste nieuwe artiest uitreiken. Kleine Richard, schitterend in een glanzend bruin pak, keek naar Johansens statige knot en verklaarde: ‘Vroeger droeg ik mijn haar zo. Ze nemen alles wat ik verdien. Ze nemen het van me af.” Het publiek lachte, maar het was een beetje ongemakkelijk. Hij hield de envelop omhoog en zei: “En de beste nieuwe artiest ben ik!” Het publiek lachte, in de veronderstelling dat hij een grapje maakte. Kleine Richard maakte geen grapje. Met hartstochtelijke overtuiging vervolgde hij: “Ik heb nooit iets ontvangen! Jullie hebben me nooit een Grammy gegeven en ik zing al jaren. Ik ben de architect van rock ‘n’ roll en ze hebben me nooit iets gegeven. En ik ben de bedenker!” Na afloop stond het publiek met een staande ovatie op. Mensen herinneren zich nauwelijks de overwinning van Jody Watley voor Beste nieuwe artiest, maar ze herinneren zich Little Richard.
Het tweede moment van de uitreiking was de opname in 1989 van Otis Redding in de Rock ‘n Roll Hall of Fame. Little Richard opende met een optreden van Reddings grootste hits. Daarna volgde de meest bijzondere inauguratierede in de geschiedenis van de instelling. De moeite waard om allemaal te bekijken. Little Richard kende Redding, en hij praat erover, maar nogmaals, hij – een lid van de eerste “klasse” van inductees – herinnert het publiek aan zijn dominantie en centrale positie.
Het laatste moment is het meest ontroerend. In 1997 ontving hij de Award of Merit bij de American Music Awards. Hij was overbelast. Het publiek was onder de indruk. Zijn bandleden waren onder de indruk. Hij sprak, climaxend als een prediker: ‘Het is lang geleden. rock-‘n-roll”.
Deze clips en meer worden doorspekt in “Little Richard: I Am Everything”, samen met fascinerende concertbeelden. Er is een indrukwekkende lijst van geïnterviewden, academici, collega’s en mensen die hij persoonlijk heeft beïnvloed en gekend. Mick Jagger zegt ronduit: “Hij was alles.” John Waters, wiens snor een opzettelijke “knik” is naar Little Richard, is omvangrijk in het voorbeeld van de man van rebellie en het doorbreken van muren. Billy Porter is een cruciale speler als hedendaagse kunstenaar en zegt: “Hij gaf je toestemming om te zijn wie je wilde zijn.” Deze opmerkingen gaan veel verder dan de muzikale impact, die aanzienlijk was (het bloedstollende geschreeuw van Paul McCartney begon als een tiener die probeerde te klinken als zijn idool). Lady Java, een 79-jarige nachtclubartiest en transrechtenactivist wiens nachtclubact Little Richard halverwege de jaren ’60 aansloeg en leidde tot een levenslange vriendschap, wordt geïnterviewd. Ze spreekt over hem met tederheid en nuances in de nuances van de gecompliceerde persoonlijkheid van Little Richard.