Plan van Ben Whittaker om Groot-Brittannië en daarna de wereld te veroveren: ‘Mijn stijl, snelheid en manier van vechten zullen veel problemen veroorzaken’ | boks nieuws

Olympisch zilveren medaillewinnaar Ben Whittaker wil begin 2023 “met een knal” terugkeren naar het boksen.

De lichte zwaargewichtster schitterde tijdens zijn profdebuut in juli. Voor een uitzinnige menigte pronkte hij, dansend rond Greg O’Neill in de eerste ronde, voordat hij zijn tegenstander gelijkbond met een afgewerkte stoot in de tweede.

“De feedback die ik kreeg was waanzinnig”, zei Whittaker. luchtsporten. “Ik zal die avond nooit vergeten.

“Alles bij elkaar opgeteld om er een speciale avond van te maken en ik hoop dat er nog meer speciale nachten zullen komen.”

In augustus versloeg hij de ongeslagen Petar Nosic in zes rondes om zijn tweede professionele competitie te winnen.

Sindsdien staat hij echter aan de kant met een blessure.

Maar Whittaker belooft dat hij “met een knal terug” zal zijn en hoopt in maart een gevechtsdatum veilig te stellen.

Hij zal naar Miami reizen om het kamp in te gaan met Coach SugarHill Steward.

“Sinds mijn laatste gevecht heb ik een kleine pauze gehad, ik heb een klein beetje gehad, maar ik ben nu in de sportschool, ik train hard, ik ontwikkel veel mijn kracht. De kracht is waarschijnlijk de beste tot nu toe, dus ik ben er erg blij mee”, zei Whittaker.

“Het is het technische voordeel [to focus on] nu. Kom op, krijg mijn technische gelijk, trouw ze allebei, we lachen.”

Hij had amper twee weken tussen zijn eerste en tweede profgevecht, een fout die hij niet van plan is te herhalen.

“Ik wist dat ik problemen had, maar ik dacht dat ik gewend was om te vechten. Ik ging erop uit en werd een beetje erger. Nu ik dit professionele spel ken, moet ik gewoon mijn tijd nemen, de gevechten op de juiste manier aanpakken. Tijd , regel de data op tijd, want elk optreden doet ertoe”, zei hij.

“Ik hou ervan actief te blijven, ik hou van vechten. In mijn achterhoofd, ja, het kleine ding is daar, maar ik wilde gevechten. Ik wilde deze gevechten verzamelen. Daarom probeerde ik ze zo snel mogelijk te nemen.”

Door Nosic pas in zijn tweede pro-gevecht te ontmoeten, deed Whittaker iets zeldzaams voor een prospect. Hij vocht tegen een tegenstander met een feilloos 6-0 record die ambitie had. Nosic was een ongeslagen professional die een internationale amateur-bokser was geweest. Whittaker bokste zelfs met hem toen ze tieners waren.

“Als je voor het eerst tegen iemand vecht, is het de tweede keer helemaal anders. We vochten tegen elkaar, we waren nog jong, ik was 16 of zoiets en ik stopte hem”, zei Whittaker.

Na het professionele gevecht zei Nosic tegen Whittaker: “Dit kan nooit meer gebeuren.”

Whittaker vervolgde: “Hij kwam hongerig binnen. Dat is het soort gevechten waar ik in wil zijn. Ik wil in die hongerige gevechten zijn, waar het niet naar mijn zin zal gaan. Omdat ik dat in de toekomst nodig zal hebben. “

Na de hoogtepunten van het eerste gevecht was hij echter gefrustreerd door de prestaties van het tweede.

Hij controleerde dat gevecht, domineerde, won in wezen met een kwaliteitsprik. Maar hij was veruit zijn eigen strengste criticus.

“Ik voelde me heel verdrietig. Ik kan er niets aan doen. Ik ben te hoog of te laag. Ik was echt heel erg van streek. En iedereen zei: ‘Waarom ben je zo van streek? Het was je tweede gevecht. Je hebt unaniem gewonnen. ‘ Ik had zoiets van, nee, nee. Ik ben een echte perfectionist en als zoiets fout gaat, baal ik een beetje”, zei Whittaker.

“Ik kan er niets aan doen, maar zo ben ik nu eenmaal. Ik denk dat het me motiveert, als dat logisch is. Want zo wil ik me niet voelen. Ik train harder. Ik train harder, probeer, leer en luister beter zodat ik die tijden niet voel.”

Whittaker heeft ADHD en kan het moeilijk vinden om zijn emoties onder controle te houden. “Ik heb er nog steeds af en toe moeite mee. Toen ik op de Olympische Spelen de medaille won, wist ik niet echt hoe ik mijn emoties moest tonen en de enige manier waarop ik wist wat ik moest doen, was door het in mijn zak te stoppen. Ik heb er twee kanten naar me toe en ik kan er niets aan doen”, legde hij uit.

Zijn sport is altijd zijn uitlaatklep geweest. Zoeken naar manieren om met ADHD om te gaan, leidde hem als kind naar een boksschool.

“Het gaf me discipline, het gaf me een plek om mijn energie te kanaliseren, en sinds ik aan het boksen ben, is het echt veranderd en kalmeerde het me”, zei Whittaker.

“Het heeft ook mijn leven veranderd.”

“Boksen klinkt een beetje cliché, maar het is waar ik me echt thuis voel en mezelf kan uitdrukken”, vervolgde hij.

“Ik geniet echt van mezelf. Soms ga ik een beetje overboord. Ik kijk buiten de ring, ik dans, ik heb een beetje plezier. Maar dat is gewoon mezelf echt uitdrukken en dankzij het boksen hielp dat om eruit te komen.

“Ik zeg wat ik denk, dan komt er iets in me op, ik kan het niet helpen, maar zeg het. Ik bel mensen ter plekke, ik doe iets ter plekke, dat is gewoon het innerlijke kind bij ADHD gewoon praten. En dan word ik soms erg humeurig, erg depressief, en dat is weer ADHD. Maar als mensen me kennen, kennen ze me.

Ook de terugkeer naar de training, na een korte periode van herstel van de blessure, was een grote opluchting.

“Ik heb een tijdje niet getraind, ik wist niet echt wat ik met mezelf aan moest, maar nu ik terug ben, is er niets beters en er is geen andere plek waar ik liever zou zijn. Dankzij het boksen. Het is een van die – ik haat het, maar ik hou ervan,” zei hij.

Een groot deel van zijn 2022 is gewijd aan het onderhandelen over zijn profcontract, een stortvloed aan telefoontjes, berichten en aanbiedingen na zijn geweldige Olympische campagne. Dit jaar kan hij zich volledig onderdompelen in het echte boksen. Dit is iets waar hij naar uitkijkt.

Hij wil het opnemen tegen Britse rivalen terwijl hij op de ranglijst klimt, in plaats van naar een wereldranglijst te racen door kleine ranglijsten te verdienen van de sanctionerende instanties.

“Ik wil niet rotzooien. Er zijn twee routes die ik echt zou kunnen nemen. Je ziet de fatsoenlijke amateurs, ze gaan naar de ‘Intercontinental’ [belts] en dingen zoals dat. Ik hou van de traditionele route en ik denk dat vooral in Groot-Brittannië veel Britse boksfans de traditionele route leuk vinden”, zei Whittaker.

“Ik zou dat graag willen doen. Ik denk dat je meer gevechten wint, onderweg veel meer leert en veel titels wint. Ik zou graag op de traditionele manier gaan en ik denk dat ik dat soort mensen op dat niveau zou verslaan.” heel snel en heel vroeg.

“Twee Britten, een titel die op het spel staat, of het nu de Engelsen zijn, de Britten, zoiets, het trekt altijd de aandacht naar het gevecht.

“Ik denk dat dat de manier is om te gaan, en als je Groot-Brittannië verovert, begin je langzaam te bewegen.”

Dan Azeez, huidig ​​Brits kampioen, is daar een goed voorbeeld van.

“Hij had gemakkelijk een aantal internationale gevechten kunnen doen waar niemand echt van af weet, waar niemand echt op let en dat is waar je onder de radar gaat”, zei Whittaker.

“Hij heeft gevochten tegen deze voormalige Britse kampioenen, voormalige wereldkampioenen, dat soort mensen. Het brengt een beetje buzz, het brengt een beetje oog en hij schittert. Dus dat is een goede manier om te gaan en de gevechten zijn dus spannender. “

Met wat hij als amateur heeft bereikt, hoe zwaar de licht-zwaargewichtdivisie ook is, hij weet dat als hij speelt, hij het wereldtoneel kan bereiken.

“Als je dat niet denkt, beoefen je de verkeerde sport”, zei hij.

“Ik denk gewoon dat mijn stijl, snelheid en de manier waarop ik vecht, ik denk dat ik veel problemen zou veroorzaken voor deze jongens. Alles wat ik echt nodig heb is de ervaring. Meer tijd daar, en vechten op een hoog niveau, en ik denk dat ik kon ze verslaan.”