Deze recensie maakt deel uit van onze berichtgeving over het filmfestival van New York in 2022. De recensie is opnieuw gepost in verband met de bioscooprelease van de film.
Het veld: Dus er is een stoïcijns ogende man, zittend aan een bureau in een donkere, spartaanse kamer, in zijn dagboek aan het schrijven terwijl we zijn gedachten via voice-over horen. Dat is de opstelling voor Paul Schrader meester tuinmanzoals het was voor zijn twee eerdere films, de kaartenteller Het is Eerst met pensioen. Dat is in ieder geval ook de geest geweest van vele andere films die hij in de loop der jaren heeft geschreven en/of geregisseerd, maar zijn nieuwste onofficiële trilogie krijgt een ritueel karakter, alsof Schrader zijn versie van de kruisweg opvoert, in krimpende budgetten.
De nieuwste iteratie speelt Joel Edgerton als Narvel Roth, hoofdtuinbouwer bij Gracewood Gardens, en hoewel zijn routines ordelijk lijken, lijkt hij ook dichter bij vrede dan eerdere iteraties van Schraders eenzame man, gespeeld door Ethan Hawke en Oscar Isaac. Tijdens een van haar rigide formele ontmoetingen met haar baas, de eigenaar van het pand, mevr. Haverhill (Sigourney Weaver), wijst ze hem een taak toe – en even lijkt het erop dat er iets gewelddadigs of ongepasts bij komt kijken. In plaats daarvan vraagt ze hem om haar vervreemde achternicht Maya (Quintessa Swindell) te trainen in zijn vak, om haar weg te houden van een leven van drugs en ontbinding.
Maak mijn dag: Een ernstig dichtgeknoopte professional die een onrustige jongeman onder zijn hoede neemt, klinkt misschien een beetje als een film van Clint Eastwood; Eastwood speelde er zelfs een andere tuinman bij de muilezel. (Misschien ontmoetten hij en Narvel elkaar op congressen.) Maya’s verschijning dient als een bewonderenswaardige directe erkenning dat Schrader niet noodzakelijkerwijs de vinger aan de pols van de Amerikaanse jeugd heeft: ze verschijnt in een tie-dye T-shirt met de tekst “No Bad Vibes .” , met een altijd aanwezige koptelefoon, een vreemde samensmelting van jeugdculturen door de eeuwen heen.
Schrader moet op zijn minst gedeeltelijk in op de grap zijn: “Ik wed dat er een paar sappige foto’s van jou op het web zijn”, zei mevr. Haverhill reflecteert op een gegeven moment arrogant, een regel die vrij kenmerkend is voor Schraders hoogdravende dialoog (opzettelijk?). Haverhill verwijst ook naar Maya als zijnde van “gemengd bloed”, een verbijsterende uitdrukking die verwijst naar het veelbewogen verleden van Narvel.
Want als de camera hem betrapt zonder zijn elegante outfit en lange mouwen, onthult hij een onaangename verrassing: een canvas van nazi-symbolen en white power-slogans. Narvel was op een gegeven moment diep betrokken bij deze walgelijke gemeenschap en deed walgelijke dingen met hen. Nu probeert hij echter schoon te blijven, om zo te zeggen, zelfs als de tatoeages niet gemakkelijk loskomen. Schraders volharding om zijn strijd parallel aan die van Maya te beramen, zal sommigen waarschijnlijk boos maken; des te meer naarmate de film vordert, hoe teder ook.
Meestertuinier (Magnolia Pictures)