Dus wordt hij een “opname” als de tovenaar van Richard Green in Club Silenco.
Helemaal! Daaruit kwamen enkele interessante ideeën naar voren, zoals het theatrale moment van de twee handen die het gordijn openen. Dit maakte de reeks meer in overeenstemming met de sfeer van de film. We hebben de green screen-shoot van Sid een maand later gepland, en de dag ervoor kreeg hij weer een aanval en lag hij weer in het ziekenhuis. Op dit punt was ik diepbedroefd. Kerry nam me apart en zei: “Als dit nog een keer gebeurt, zullen we iemand anders moeten zoeken”, en net toen Justin Theroux hoorde: “Dit is het meisje”, op “Mulholland Dr.”, had ik zoiets van, ‘Nee, dit is de man!’ [laughs] Gelukkig ging de derde keer alles goed. Ik hou zoveel van hem en hij is zo trots om in de film te spelen.
Je illustreert hoe deze verschillende cinematografische werken met elkaar kunnen praten, zelfs zonder dat hun eigen makers het merken. Ik herinnerde me mijn favoriete artikel dat ik op de universiteit schreef, waarin Ingmar Bergman’s “Persona”, Robert Altman’s “3 Women” en “Mulholland Dr.”
O ideaal! Lynch is de man achter het gordijn, of de olifant in de kamer – hij is een van de twee. Dit idee van het onbewuste en dit soort bijna esoterische idee dat films in zekere zin levende organismen zijn, dat ze hun weg vinden naar de cultuur, of we dat nu leuk vinden of niet, en dat als er iets is dat uitgedrukt moet worden, ze zullen de juiste mensen vinden om dit specifieke verhaal te vertellen, dat zich manifesteert in “Memory: The Origin of ‘Alien'”. Het gaat helemaal om dat specifieke soort reis en serendipiteit. Mythologie vindt een manier om terug te komen en bepaalde ideeën in de cultuur uit te drukken op momenten dat we het moeten horen. Ik suggereer niet dat een film of een verhaal een levend, ademend organisme is, of dat de Furiën uit de Griekse mythologie echte monsters zijn, maar in zekere zin zijn ze dat wel omdat ze een deel van ons zijn.
De collectieve psyche evolueert en verandert. Het is de reden waarom een film op een bepaald tijdstip verschijnt, en schijnbaar zonder rijm of reden gaat iedereen ernaar kijken, erover praten, en het raakt die belangrijke snaar. Dat is niet noodzakelijkerwijs omdat de film degene is die mensen op dat moment willen zien. In het geval van ‘Alien’ was het de film die mensen in 1979 moesten zien, maar het was ook vier decennia zijn tijd vooruit. In het geval van ‘Psycho’ sudderde het idee dat de jaren 50 voorbij waren, en op het moment dat mama het gordijn naar achteren trekt, kondigt ze in feite aan: ‘Welkom in de jaren 60! We doen niet meer alsof, we zijn nu in een andere wereld.” Dus mensen raakten gedeeltelijk in paniek door te erkennen dat deze film de waarheid vertelde, en daarom resoneert het.