Als de film begint, werkt Matthias (Marin Grigore) in een Duits slachthuis. Tijdens een rookpauze wordt hij door een collega een “luie zigeuner” genoemd, die hem snel een kopstoot tegen de grond geeft. Het plotselinge geweld zegt veel over Matthias’ instincten, maar het zal later in de film ook interessante reflecties opleveren wanneer racisme op de werkvloer weer de kop opsteekt. Matthias vlucht onmiddellijk en liftend terug naar zijn oude huis in een klein Transsylvanisch dorp. Daar woont zijn ex-vrouw Ana (Marcina Bârlădeanu) met hun achtjarige zoon Rudi (Mark Blenyesi). Wanneer Matthias arriveert, merkt hij tot zijn verbazing dat de stille Rudi te bang is om alleen naar school te gaan. Hij zag iets in het bos, maar hij zegt niet wat. Hij neemt het op zich om van Rudi een “man” te maken en hem te leren jagen en vechten. Matthias is een meedogenloze man – er zijn verwijzingen naar misbruik in het verleden en die eerste gewelddadige daad – maar hij lijkt Rudi op de enige manier die hij weet op te beuren.
Matthias probeert de boel nieuw leven in te blazen met zijn ex-vriendin Csilla (een uitstekende Judith State), maar ze wordt afgeleid door opkomend werkdrama. Ze helpt een bakkerij te runnen die niet genoeg arbeiders in het dorp kan vinden, ook al promoten ze dat overwerk twee keer zoveel loont. Als niemand op de advertenties reageert om hulp te zoeken, wendt Csilla zich tot een andere gemeenschap, die drie immigranten uit Sri Lanka meebrengt: Amitha Jayasinghe, Gihan Edirisinghe en Nuwan Karunarathna. Ze werken hard, maar de gemeenschap verandert vrijwel onmiddellijk in paranoia en uiteindelijk geweld. Het is geen toeval dat Mungiu zijn moraliteitsverhaal rond Kerstmis speelt. Dit is het dorp dat Jozef en Maria verdreef.
Mungiu’s film speelt zich niet alleen af in de Roemeense winter – het is zo koud dat je het tot in je botten voelt. Het is niet alleen het lichte laagje sneeuw op de grond of de adem in de lucht. Het is in het blauwe kleurenpalet van Mungiu en Tudor Vladimir Panduru dat het er zo onuitnodigend uitziet. Mungiu werkt op een manier die absoluut realisme genoemd zou kunnen worden, maar zijn films zijn ook ingetogen in hun cinematografische taal. De composities kunnen hier opvallend zijn zonder de aandacht te vestigen op hun constructie.
Hij bewaart zijn brutaalste compositie voor een uitgebreide opname waarbij de camera nooit beweegt. “RMN” leidt tot onvermijdelijk geweld, maar de climax is een stadsbijeenkomst, zo vol dat ze van de kerk naar een ander gebouw moeten verhuizen – ongetwijfeld ook omdat Jezus niet vriendelijk zou zijn als de bijeenkomst zou overgaan in racistische beschuldigingen en beschimpingen. Mungiu plant zijn camera en we zien hoe mensen die zichzelf waarschijnlijk aardig en openhartig vinden, vooral rond Kerstmis, steeds meer anti-immigrant worden.