De tiener was dominee Al Sharpton. En in dit kleine archiefmoment kunnen we zien dat Sharpton al ambitieus was in zijn eigen naam en in naam van gerechtigheid, een netwerker van wereldklasse (hij werd de tourmanager van Brown) en een meesterlijke communicator, die de inspirerende cadensen van een predikant combineerde. , de timing van een stripboek en de wreedheid van iemand wiens diepste overtuiging zijn vaak herhaalde overtuiging is: “geen gerechtigheid: geen vrede.”
“Loudmouth” is een documentaire over Sharpton als openbare verdediger, bijna volledig gemaakt van archiefmateriaal, zonder verder commentaar behalve een interview met Sharpton zelf. Het raakt lichtjes een van haar meest controversiële zaken, de beschuldigingen van gruwelijk misbruik door de 15-jarige Tawana Brawley, en we zien de roekeloze bewering van haar advocaat in de rechtbank dat ze niet zou komen opdagen om vragen te beantwoorden omdat geen zwarte persoon gerechtigheid zou kunnen krijgen. in Amerika. Sharptons enige reactie vandaag op de conclusie, na een zeven maanden durend grand jury-onderzoek, dat ze niet de waarheid vertelde over aanranding, is dat als je denkt dat de jury in de OJ Simpson-zaak ongelijk had, je bereid zou moeten zijn om de jury in jouw geval. geval. Hij geeft toe dat hij in haar alle zwarte vrouwen zoals zijn moeder zag die niet door mannen werden gesteund en dus moest hij haar steunen.
De film behandelt zijn persoonlijke leven of andere controverses niet, zoals de IRS-claims van onbetaalde belastingen of zijn overstap van Pinkster naar Baptist. Maar in een moment van reflectie zegt hij dat de worstelingen die hij heeft doorgemaakt het hem mogelijk maken om anderen op een authentieke manier te dienen. ‘Ik ben niet gekomen om je te schamen of te gebruiken. Ik kwam om hen te helpen en de zaak te helpen.
Dit is een film die Sharpton observeert; het probeert het niet uit te leggen of de impact ervan te meten. Degenen die niet bekend zijn met de geschiedenis ervan, vinden het misschien oppervlakkig of verwarrend. Het duidelijkste gevoel dat we van zijn reis krijgen, is het contrast tussen vroege beelden met een meer flamboyante look en zijn zachtere, slankere, slankere look met onberispelijk op maat gemaakte pakken en ingetogen stropdassen. De archiefbeelden bevatten enkele kritieken. Een man zegt dat Sharpton “in de burgerrechtenhandel” zit in plaats van een “leider op het gebied van burgerrechten”. Sharpton zegt dat hij vecht voor de rechten van zwarte mensen om te genieten van wat de wereld te bieden heeft. Waarom zou het niet?
We krijgen een idee van haar beroemdheid tijdens een groots Gala 65e verjaardagsfeestje dat de film opent. Hij wordt hartelijk welkom geheten door Robert De Niro, de toenmalige gouverneur Andrew Cuomo (zoon van gouverneur Sharpton die onder druk werd gezet om een speciale aanklager te benoemen) en senator Chuck Schumer. Sharpton vermeldt later dat hij op het podium van het Capitool stond toen Barak Obama als president werd beëdigd. Maar een belangrijker moment kan zijn wanneer hij tiener Darnella Frazier, die de video van de dood van George Floyd op haar mobiele telefoon opnam, stilletjes vertelt dat hij later met haar zal spreken om ervoor te zorgen dat ze de steun krijgt die ze nodig heeft en verdient. Ja, zegt hij, hij zoekt de publiciteit. Maar dit is het belangrijkste instrument dat hij heeft om de aandacht te vestigen op de anders ongeziene gevallen, degenen wiens verhalen systemische verandering kunnen stimuleren. Veelbetekenend is dat nadat hij en andere leden van zijn groep zijn gearresteerd, het de arrestatievideo is die hen bevrijdt. En het wordt gecompenseerd door wat hij buiten de camera doet, met dagelijkse privé-telefoontjes naar de families van degenen die hij verdedigt.