In deze film worden veel spiegels, reflecties en schermen ingezet. Maar ze zijn geplaatst door West en cameraman Ed Wu (met behulp van meesters uit het verleden zoals Harris Savides, die ooit waarschuwde: “Maak de dingen niet te mooi”) op een manier die ervoor zorgt dat je meer aandacht besteedt aan wat er in het beeld gebeurt. . op dat moment, maar zonder precies aan te geven wat je zou moeten denken over. Het schrijven en regisseren van West, de cinematografie van Wu, de synth-score van Marc Hadley rond het begin van de jaren 80, de montage van Keara Burton en de rest van de inspanningen van het productieteam zijn synchroon. In de meer lyrische delen (zoals een montage van slow-motionmuziek die de wereld van de hoofdpersonages opbouwt) staat het beeldmateriaal zelf centraal, niet opzichtig of aanmatigend, maar alsof de acteurs en filmmakers het gewoon naar hun zin hebben. . , zoals kinderen die proberen te zien hoe lang ze een ballon kunnen laten stuiteren zonder dat deze de grond raakt.
Gaffigan, die zichzelf vele malen heeft bewezen een acteur van Nick Offerman/John Carroll Lynch-niveau te zijn, bewijst het hier opnieuw in twee rollen. Hij lijkt volledig te leven in het verdriet/de teleurstelling van de een en de nervositeit van de ander. Nacon, vooral bekend van ‘The Walking Dead’, baseert een personage wiens rebelse neigingen clichés kunnen worden als ze niet zorgvuldig worden afgebeeld. Het gezicht, het kapsel en de manier van doen van Rush doen denken aan de ‘Almost Famous’-held, maar er is iets uniek zwaars en triests aan zijn werk hier dat zijn personage verbindt met de Edwins, die allemaal worstelen met melancholie, zelfs als ze zich settelen. plezier hebben. .
Seehorn lijkt aanvankelijk vast te zitten in een beter geschreven versie van een standaard indiefilm, Suffering Wife, maar halverwege het verhaal begin je te begrijpen waarom ze de rol wilde spelen. Zijn voordracht aan het einde van de film van een profane zin van twee woorden die je hebt gehoord (en misschien gezegd) stimuleert en investeert in lagen van inzicht – en kijk hoe de film daarna een paar seconden op Seehorn blijft hangen terwijl het personage nadenkt over de betekenis en de gevolgen van de handeling. “Linoleum” doet dit met veel personages: ze een extra beat geven na een belangrijk moment, zodat ze je twee of drie dingen kunnen laten voelen in plaats van één.