Clare, twee andere korte films die je hebt gemaakt, “Runner” en “Go Ahead, Grab Time By the Throat”, hadden veel instellingen en personages. Hier is veel daarvan beperkt tot één kamer en drie karakters. Waren er uitdagingen voor u met dat soort beperkingen?
CC: Ik hou echt van beperkingen – ik denk dat het een heel krachtige motivator voor creativiteit kan zijn. Hoe graag ik ook strek en speel met grotere casts en verschillende locaties, er gebeurt veel magie in de ruimte tussen twee gezichten. Ik hou ervan om spanning en liefdesverdriet te creëren in kleine, stille momenten. De tragische valkuilen van communicatie en de eindeloze puzzel van een ander mens zijn meer dan genoeg om een scène meeslepend te maken als ze goed worden uitgevoerd. Iedereen kan een achtervolging op hoge snelheid spannend maken, maar kun jij een rustig gesprek spannend maken?! Dat is de uitdaging en mijn favoriete onderdeel van het proces.
Dat gezegd hebbende, ik wilde het publiek absoluut niet visueel vervelen tijdens de lange therapiescènes, dus ontwierpen mijn directeur fotografie, Jason Chiu, en ik de beelden om ook spanning te creëren en veel afwisseling te bieden. Ten eerste bevinden we ons in een brede observatieopname, bijna als een kader. We gaan dan verder met een dubbele opname van onze signalen, alsof we vanuit het perspectief van de therapeut komen, terwijl we toch een zekere afstand en formaliteit bewaren. Dus we kwamen heel dichtbij, zweefden over hun schouders en vingen alleen hun schaduwprofielen op, alsof we luisterden. En als onze personages uiteindelijk kwetsbaarder en opener worden, zijn we in een echte close-up met hun gezichten en ogen onthuld, eindelijk intiem. Dus hoewel het allemaal in één kamer plaatsvindt, speelt er zich een dynamisch visueel verhaal af onder het emotionele decorwerk. Ik zou al deze nuances niet hebben onderzocht als ik niet de beperking had van één gesprek, één kamer.
De film is zo geaard en afgestemd op beide personages zonder ze aan het einde een zuivere resolutie te geven. Ik ben benieuwd wat de reacties zijn geweest van mensen die zich hier op de een of andere manier mee kunnen identificeren.
AT: Het publiek was erg boos op me vanwege het gebrek aan specifieke resolutie in de laatste scène van de film – misschien is ‘geërgerd’ een beter woord. Een vrouw stond op bij een vraag-en-antwoordfestival, stak haar armen uit en vroeg met een zekere mate van ongeloof: “Bedoelde de schrijver [to do that at the end]?” Ik zei gewoon: “Ja, dat deed ik.” Maar ik hou van die reactie en de emotionele investering die ons publiek aan het einde van de film had. Het betekende dat mensen om deze personages gaven. Maar één ding dat voor Clare en ik heel belangrijk was, is dat genezing niet zuiver is, niet lineair, niet gemakkelijk en zeker niet van de ene op de andere dag zal gebeuren. We hebben geen Lifetime-film gemaakt waarin je je aanmeldt voor een gegarandeerd happy end. En sommige mensen in het publiek waren stil omdat ze het net begrepen, en ze kwamen naar ons toe na vertoningen en deelden gewoon een klein beetje van hun eigen ervaringen. Ik was zo dankbaar om op zoveel festivals te spelen en uit de eerste hand te zien hoe mensen zich verbinden met geschiedenis en omstandigheden.