Kortfilmprogramma #1 (zaterdag 6 mei, 11:45 uur) opent met “De Mundanen”, een echt bizarre PSA die lijkt te zijn beïnvloed door Joe Dante’s “Twilight Zone – The Movie” -segment, evenals de tv-serie “Eerie, Indiana”. Hier wordt een anoniem Amerikaans gezin in een buitenwijk afgeschilderd als het ideale leven, afgezien van een bizarre wending. Ik open altijd graag met een leuk persoon om de aandacht te trekken, en deze traktatie van vier minuten kwam precies op tijd tijdens het programmeren.
Dan Anna Margaret Hollyman van “wauwgaat verder in die vertrouwde omgeving in de voorsteden terwijl niet-binaire Bennett (Jack Ferver) zich aansluit bij een moedergroep die bestaat uit moeders die klaar zijn voor Instagram, wiens misplaatste gevoel van “waakzaamheid” meer betuttelend dan nuttig blijkt te zijn. Hollyman bezocht onlangs het festival met haar al even grappige ouderschapskomedie ‘Maude’. Ze is een regisseur geworden naar wiens werk ik uitkijk wanneer het aankomt. Ik heb een regel over zaterdagblokken: zaterdagen hebben komedie nodig en ik sla zelden een korte film af die me aan het lachen maakt.
We verlaten de witte buitenwijken voor een stedelijke omgeving met Sundance Award-winnaar Jearrau Carrillo, “Vakanties”, waarin een kapper en zijn vrienden in een auto zitten die niet wil starten en zich afvragen of ze hun lot wel of niet in handen hebben, terwijl onwetende klanten blijven vragen of de kapperszaak open is. Er wordt niet hard om de film van Carrillo gelachen, maar velen glimlachen willens en wetens terwijl de herkenbare situatie van een vrije dag die nergens toe leidt zich ontvouwt.
Een persoon die weinig tot geen controle heeft over haar lot is Kitoko Mai, het onderwerp van de inventieve en snelle documentaire “Bloeiend: een dissociatieve dagdroom”, waarin Kitoko, die een dissociatieve identiteitsstoornis heeft, ons meeneemt in de alledaagse ervaring van onder meer sekswerker, artiest zijn en andere ‘identiteiten’ die het onverwachts overnemen. Er is een droge, zeer klinische manier om dit onderwerp te benaderen, maar regisseur Nicole Bazuin doorbreekt die verwachting en levert tegelijkertijd iets grappigs, fantasierijk ontworpen en onthullends.
Het thema gezondheid gaat verder met “eindeloze zee”, waarin een bezorger (Brenda Cullerton) ontdekt dat de prijs van haar hartmedicatie boven haar stand is gestegen, wat leidt tot een zeer stressvolle werkdag. Ik zag het beschreven op Letterboxd als “een Safdie Brothers-film voor senioren”, wat niet botter kon. De prestatie van Cullerton valt op in dit blok en is een ware ontdekking.
We verlieten de echte wereld een tijdje en mediteerden op een levende notitieboekpagina in het werk van Han Tang “voorbij de oever”, een soort coming-of-age-verhaal waarin een stuk perkament in menselijke vorm zijn leven en beperkingen verkent. Hij worstelt net zoveel met zijn plek in de wereld als elk menselijk personage in de rest van dit blok. Tangs expressionistische, woordeloze animatiestijl ziet er buitengewoon uit op het grote scherm en is het soort film waarbij meerdere kijkers meerdere lagen onthullen. Ik ben benieuwd wat mensen hiervan vinden.