De film speelt zich af in Nieuw-Zeeland en richt zich in eerste instantie op Sam (George Ferrier), een onrustige jongeman die nog steeds aan het bijkomen is van de recente dood van zijn moeder. Zijn vader, Robert (Marton Csokas), heeft besloten hem naar een kostschool te sturen, waar hij constant oplicht en in de problemen komt. Na weer een incident brengt Robert hem naar huis met het nieuws: zijn eigen vervreemde moeder, legendarische oorlogsfotograaf en gin-enthousiasteling Ruth (Rampling) heeft haar been gebroken in Engeland, en zij, samen met haar toegewijde verpleegster, Sarah (Edith Poor), zal kom bij hen logeren om te herstellen. Onnodig te zeggen dat Sam niet blij is met de komst van iemand die hij nog nooit heeft ontmoet en die in de kamer van zijn moeder zal logeren. Hij is nog minder blij als Robert, als ze eenmaal gesetteld is, voor zaken naar Londen vertrekt, waarbij hij moeder en zoon in wezen tegelijkertijd in de steek laat.
Het is niet verwonderlijk dat Ruth ook niet enthousiast is over haar situatie of de huidige regeling – wanneer de goedbedoelende Sarah een priester binnenhaalt, gooit Ruth hem eruit met steekpenningen en een paar uitgelezen vulgariteiten. En als Sam opzettelijk haar gin aanlengt, reageert ze door haar glas over zijn hoofd te stoten. Naarmate ze echter gedwongen worden meer tijd samen door te brengen, ontdekken de twee geleidelijk dat ze meer gemeen hebben dan ze aanvankelijk vermoedden, en begint er een band tussen hen te groeien. Dat zuurverdiende stukje emotionele rust kan natuurlijk niet blijven duren. En dan komt er een tragische, zo niet geheel onverwachte wending in de laatste akte die hen beiden dwingt om in het reine te komen met hun leven en hun respectieve relatie met Robert voordat de tijd om is voor hen beiden.
Er is waarschijnlijk geen grote plotontwikkeling in “Juniper” die men niet kan begrijpen door naar een verhaallijnbeschrijving te luisteren. Er zijn ook een aantal ongelukken in het script van Saville die het soms ongemakkelijke stempel dragen van een filmmaker in de dop – de occasionele aanwezigheid van een paard dat ooit toebehoorde aan Sams overleden moeder is te symbolisch voor zijn eigen bestwil, en de moeilijke relatie tussen Robert en Ruth wordt niet ontwikkeld. En toch, hoewel de film zijn vertrouwde attributen nooit helemaal overstijgt, biedt hij af en toe genoeg wending om ze redelijk effectief te maken.