Het geluid uit Seattle aan het begin van de jaren ’90 wordt vaak geroemd als een van de laatste grote rocktijdperken. Gritty gitaarriffs beheersten de radio en garagebands verschenen bijna van de ene dag op de andere.. Alice In Chains liep voorop in deze golf en daagde het idee uit dat grunge onverenigbaar was met metal of dat het ontbrak aan opvallende solo’s.
In een recent interview met Rick Beato, Cantrell deelde zijn gedachten over hoe het was om op te staan binnen de iconische grunge scene en reflecteerde op hoe Washington gonsde van de bands, waarvan velen hun inspiratie haalden uit lokale rocklegendes (via Ultieme Gitaar): “Zeker, want het is al gebeurd. Het was een interessante tijd. Er was zoveel geweldige muziek. Muziek was eind jaren ’80 al aan het veranderen. Er zat een zwaarder, agressiever element in, niet alleen in onze stad, maar over de hele wereld. Het voelde alsof de verandering nog groter was, en er leken gewoon oneindig veel mensen van dezelfde leeftijd te zijn die ontvankelijk waren en al deze dingen leuk vonden, en dan het gekke idee hadden van ‘Man, dat wil ik ook doen, laten we een band samenstellen’.”
Hij beschreef het tafereel dat zich over de hele staat uitstrekte: “Ik bedoel, Seattle, en het hele gebied van Olympia, tot Aberdeen, en Spanaway, waar ik was, helemaal tot Bellevue en rond het U District – het was gewoon bezaaid met bands. We verschilden allemaal hooguit twee, drie jaar in leeftijd, en we hadden ook al een behoorlijk rijke geschiedenis – we hadden Queensrÿche [formed in Bellevue], die groot succes hadden. En Hartnatuurlijk, en Hendrix – Dat zijn de drie groten die aan onze klas voorafgingen, maar het was een behoorlijk levendige scene.”
Cantrell noemde ook de geografische isolatie van Seattle als een mogelijke reden waarom de grungescene organisch kon groeien: “Het ligt ook een beetje uit de weg. Ik denk dat dat een groot deel is van de reden waarom we de tijd hadden om te groeien en ons te ontwikkelen tot wat we zijn geworden, zonder enige bemoeienis van iemand. Niemand gaf iets om het Northwest, totdat wij ervoor zorgden dat ze er iets om gaven.”
Hij prees de indie college radiostations in de regio voor het spelen van frisse, alternatieve muziek, wat een gevoel van saamhorigheid onder jonge muzikanten bevorderde: “We hadden ook een aantal goede college radiostations, echt coole, indie college stations in de stad die geweldig spul draaiden. Dus je had het gevoel dat je ergens bij hoorde; dat er iets gebeurde en dat je er ook echt deel van uitmaakte. En dat is een behoorlijk gaaf gevoel voor een jonge vent.”
Terwijl de reis van de grunge scene voor elke band anders was, Cantrell benadrukte hoe hun successen met elkaar verbonden waren, waarbij elke mijlpaal de beweging opbouwde tot iets groters. Reflecterend op deze progressie, benadrukte hij Moeder Liefdesbeencruciale rol: “Je kunt het niet in die microkosmos bekijken, want Soundgarden platen en hun video’s, en Moeder Botwat echt een belangrijke band was, en Mudhoneyen Groene Rivier daarvoor – het zijn allemaal kleine opstapjes. En ook al werkten we niet samen, we hielpen elkaar allemaal met al het succes dat we individueel bleven hebben, en ook als groep collectief, ook al was het niet zo gepland. Dus elk van onze successen leidde tot een groter geheel, totdat het een kritische massa kreeg, en Pearl Jam en Nirvana gebeurd.”
Wil je meer metaal? Abonneer je op onze dagelijkse nieuwsbrief
Vul je gegevens hieronder in om dagelijks een update te ontvangen met al onze headlines en The Orchard Metal nieuwsbrief te ontvangen.