Natuurlijk, hoewel deze “side quests” leuk zijn, gaat de show altijd over Joel en Ellie, twee personages die fans begonnen te casten vanaf het moment dat de game een hit werd. Het goede nieuws is dat Pascal en Ramsey perfect zijn. De ster uit “The Mandalorian” portretteert Joel als een gebrekkige, melodrama-vrije held, die nooit leunt op sommige van de krukken die andere acteurs voor deze uitvoering zouden hebben gebruikt. Het is een subtiele wending die trauma, cynisme en de opkomende hoop van het personage in evenwicht brengt op een manier die altijd klopt. Een programma als dit werkt niet zonder een herkenbare menselijke emotie als kern. Pascal ontdekt dit niet alleen, maar ook toekomstige ster Ramsey, een kunstenaar die me in haar rauwe, directe waarheid doet denken aan een jonge Jodie Foster. We geloven dat Joel en Ellie de gebeurtenissen van “The Last of Us” echt ervaren terwijl ze zich ontvouwen, zelfs als wij spelers weten wat er gaat gebeuren, en dat is essentieel voor hun succes.
Qua storytelling en design zal de show dat wel zijn veel bekend bij spelers, soms bijna te veel. Er zijn beelden die rechtstreeks uit de game zijn gehaald, en zelfs de uitstekende western-geïnspireerde soundtrack van Gustavo Santaolalla zal vertrouwd aanvoelen. Ik wilde wat meer van de ambitie van hoofdstuk drie en vijf, afleveringen die tot de beste van het seizoen zullen behoren, niet omdat ze direct iets modelleren dat eerder was, maar omdat ze erop voortbouwen en het veranderen. Ik wilde wat meer opbouw, en de show lijkt zich door de laatste twee afleveringen te haasten op een manier waardoor ik me afvroeg of daar de meeste compressie plaatsvond toen het een hoofdstuk miste uit de eerste tien afleveringen waarvan Mazin zei dat het zou duren plaats in juli 2021.
Dat zijn kleine klachten voor een grote reeks evenementen, die waarschijnlijk iedereen tevreden zal stellen die geïnteresseerd is in dit soort rauwe post-apocalyptische verhalen. Aanpassingen aan videogames mislukken vaak omdat ze het bronmateriaal op verhalend niveau niet serieus nemen. Ze probeerden het ‘plezier’ van een videogame op het grote scherm na te bootsen, en vaker wel dan niet vielen ze plat op hun gezicht. Druckmann en Mazin proberen niet te repliceren wat is Aanraken een videogame; ze proberen kijkers negen afleveringen lang mee te nemen in hun wereld, waardoor ze zichzelf kunnen verliezen in een verhaal dat onmiskenbaar brutaal en hartverscheurend is, maar ook hoop biedt voor wat daarna komt. In veel opzichten is het een perfect verhaal voor waar we in 2023 staan, de stukken van de afgelopen jaren oppakken en opnieuw vinden wat belangrijk voor ons is.
Het hele seizoen werd getoond ter beoordeling.